Kultura starożytnego Rzymu tworzy jedność z dorobkiem materialnym i duchowym starożytnej Grecji. Począwszy od II-I wieku p.n.e. starożytni Rzymianie czerpali z dorobku starożytnej Grecji i ulegali wpływom jej kultury.
Wyrazem owych wpływów może być uznanie przez rzymskich historyków języka greckiego za język literacki oraz włączenie nauki owego języka do kanonu edukacji wykształconych warstw społeczeństwa. Pod wpływem kontaktów z Grecją w Rzymie zapoczątkowano również twórczość pisarską, która osiągnęła apogeum w dobie upadku republiki rzymskiej i wczesnego cesarstwa (poeci: Wergiliusz, Horacy, Owidiusz; filozofowie: Seneka; historycy: Sallustiusz, Pliniusz, Tacyt, Swetoniusz; prawnicy: Cyceron).
W wyniku kontaktów z kulturą hellenistyczną nastąpił w Rzymie rozwój budownictwa. Wykorzystując nowe techniki, zapożyczone częściowo ze Wschodu (cegła, zaprawa murarska, sklepienia, kopuły), Rzymianie (począwszy od III wieku p.n.e.) rozpoczęli rozbudowę Rzymu. Do najwspanialszych osiągnięć starożytnych Rzymian w dziedzinie budownictwa zaliczyć należy: system dróg, akweduktów, czyli wodociągów sprowadzających wodę do miast, termy oraz amfiteatry.
Oryginalną zasługą Rzymian jest rozwój prawa. Prawo rzymskie zostało skodyfikowane na polecenie cesarza Justyniana w latach 528-534. Przepisy prawne stworzone przez starożytnych Rzymian stały się podstawą obecnego europejskiego systemu prawnego.
Rozwój nauki w starożytnym Rzymie był ściśle podporządkowany celom praktycznym. Działalność naukowa miała charakter opisowy i porządkujący.
Pozostałości kultury starożytnego Rzymu przetrwały długo po upadku tego państwa, np. łacina pozostawała do XVI wieku językiem dyplomacji, a do XVIII wieku językiem warstw wykształconych w Polsce i na Węgrzech.
Akwedukt w Segovia – Hiszpania