Jak rozumiesz ucieczkę św. Aleksego od świata?”. Podejmij próbę oceny.

Asceza jest to wyrzeczenie się dóbr materialnych, ziemskich, postawa preferująca dobra duchowe, umartwianie ciała, aby doskonalić się w cnocie. Jest także całkowitym podporządkowaniem życia ideałom moralnym, uznanym za najwyższe kryteria i normy postępowania, prowadzące do osiągnięcia doskonałości religijnej. Droga ascezy to ucieczka od uciech i wygód życia, świadome dążenie do cierpienia, umartwianie się i doskonalenie w pobożności, w celu oczyszczenia duszy, zapewnienia sobie szczęścia po śmierci i zdobycia świętości. W średniowieczu ludzie wierzyli, że ich dusza to grzech, który trzeba umartwiać poddając wielu cierpieniom. W owym okresie ascetyzm był jednym z wzorców osobowych epoki. Propagowały go legendy, czyli teksty hagiograficzne, które w czasach średniowiecza bujnie się rozwijały.

Uważam, że św. Aleksy uciekł od świata, w którym żył, ponieważ przeszkadzał mu on w realizacji celu, jaki sobie postawił w młodzieńczych latach. Studiując filozofię danej epoki wyrobił sobie pogląd, że jedynie życie upodobniające się do postępowania Chrystusa ma sens, a jedynym celem na tym świecie jest osiągnięcie świętości, czyli możliwości przebywania po śmierci przy Panu poprzez cierpienie, upokorzenie i wyrzeczenia się wszelkich dóbr tego żywota.

Św. Aleksy dążąc do ideałów swojej epoki, postanowił zerwać wszystkie więzi, które przeszkadzały mu w realizowaniu jego celu – świętości. Dlatego też, po poślubieniu pięknej kobiety - Famijany, w noc poślubną Aleksy oddał jej pierścień i pas, mówiąc jej, aby zachowała dziewiczą czystość. Postanowił żyć w doskonałej czystości i poświęcić się służbie Bożej. Następnie wziął ze sobą tyle złota, ile mógł unieść i opuścił rodzinne miasto. Okręt, na który wsiadł zawiózł go do Laodycei. Uważam, że zniszczył życie swojej żonie, gdyż poślubił ją, a następnie posłużył się nią do realizacji swojego celu. Rozdając swój cały majątek postąpił również nierozsądnie, ponieważ była to pomoc jednorazowa. Gdyby pomnażał swój majątek i wykorzystał pozycje rodzinne mógłby przez wiele lat pomagać ubogim w większym zakresie.

Dlatego dla mnie postępowanie św. Aleksego, było charakterystyczne dla danej epoki, ale zupełnie niepotrzebne do realizacji celu, jakim było dążenie do ascezy. Następnie z Laodycei udał się do Edessy, gdzie znajdował się obraz Jezusa Chrystusa namalowany na płótnie. Dzieło to miało niezwykłą moc, dlatego też Aleksy pragnął je zobaczyć. Gdy dotarł do miasta, rozdał ubogim żebrakom wszystkie kosztowności, które miał przy sobie, a nawet swoje ubranie, sam zaś usiadł pod kościołem jako żebrak. Żył tylko z jałmużny, którą dostawał od najzamożniejszych ludzi. Przez długi czas przebywał pod kościołem modląc się oraz prowadząc pokutnicze życie w imię miłości do Boga.

Pewnego dnia do Edessy przybyli słudzy ojca Aleksego szukając go. Gdy podeszli do Aleksego nie poznali go i dali mu jałmużnę jak innym żebrakom. Przez siedemnaście lat cierpiał, znosząc niedostatek i niewygody, aż pewnego zimowego dnia w kościele, pod którym leżał Aleksy, ukazała się Matka Boska. Nakazała klucznikowi otworzenie drzwi świątyni i wpuszczenie do niej Aleksego, po to, aby się ogrzał. Gdy sytuacja powtarzała się, klucznik zaczął rozpowiadać wszystkim mieszkańcom o tych wydarzeniach. Ludzie słysząc o tym zaczęli czcić Aleksego. On jednak chciał uniknąć rozgłosu i opuścił Edessę powracając do rodzinnego kraju. Przez szesnaście lat żył u bramy pałacu swego ojca i tam znosił wszystkie upokorzenia i cierpienia.

Wydaje mi się, że postąpił źle dążąc do swego celu, ponieważ swoim postępowaniem wyrządził więcej złego niż dobrego. Uciekając z rodzinnego domu zmienił życie rodziców w koszmar, z którym nie mogli się pogodzić. Zaś po jego śmierci mieli wyrzuty, że zmarł pod ich domem, a oni nawet go nie poznali. Przeczuwając zbliżającą się śmierć Aleksy napisał list, w którym ukazał całe swoje dzieje. Po jego śmierci w całym mieście biły dzwony, co zdziwiło wszystkich mieszkańców, a nawet papieża i cesarza. Przy zmarłym zebrało się mnóstwo ludzi. Przy zwłokach działy się liczne cudowne uzdrowienia. Znalazła się tam też żona Aleksego, która jako jedyna mogła wyjąć list z jego ręki. Wtedy przeczytała list wszystkim zgromadzonym i oznajmiła, że żebrak, który umarł to Aleksy.

Św. Aleksy realizował w swoim życiu jedną zasadę – Bóg i wyrzeczenie jest wzorem ascety, bowiem dobrowolnie zrezygnował z życiowych przyjemności. Aleksy za swe życie uzyskał największą godność, został mianowicie uznany za świętego i kanonizowany przez papieża. Uważam więc, że osiągnął swój cel.