Pod koniec 1806 roku Prusy rozpoczęły kolejną wojnę przeciw Napoleonowi Bonapartemu. Nie była ona dla nich udana. Wojska pruskie zostały pokonane w bitwach pod Jeną i Auerstadt (toczyły się one równocześnie w dniu 14 X 1806 roku). Po tych zwycięstwach wojska francuskie wkroczyły na ziemie polskie.
Dnia 27 XI 1806 roku Napoleon zajął Warszawę. Pod patronatem francuskim na ziemiach polskich zaczęły powstawać niezależne od zaborców instytucje polityczne. W 14 I 1807 roku powołano w Warszawie Komisję Rządzącą. W tym czasie Napoleon odniósł kolejne zwycięstwo w bitwie pod Frydlandem (14 VI 1807 roku) nad wojskami rosyjskimi. Doprowadziło to do podpisania 7 i 9 VI 1807 roku pokoju w Tylży. Jednym z jego postanowień było utworzenie Księstwa Warszawskiego z ziem drugiego i trzeciego oraz południowej części pierwszego zaboru pruskiego. Księstwo było wprawdzie tworem politycznym w pełni podporządkowanym Francji, jednak według zwolenników Napoleona, miał to być pierwszy krok do odzyskania przez Polskę pełnej niepodległości. 22 VII 1807 roku Księstwo Warszawskie otrzymało konstytucję podpisaną przez Napoleona w Dreźnie. Według niej księciem warszawskim miał być władca saski Fryderyk August, po nim zaś jego potomkowie. Obok monarchy piastującego pełnię władzy wykonawczej i posiadającego inicjatywę ustawodawczą, kompetencje wykonawcze mieli również: Rada Ministrów oraz tzw. Rada Stanu. Władzą ustawodawczą był Sejm złożony z Izby Poselskiej i Senatu.
Terytorium Księstwa Warszawskiego (około 104 tys. km2; 2,6 mln mieszkańców) podzielone zostało według wzorów francuskich na 6 departamentów (1808 rok), które z kolei dzieliły się na powiaty. Księstwo Warszawskie przestało istnieć w wyniku decyzji <Kongresu Wiedeńskiego>. Jego krótkie dzieje obfitowały w wojny, w 1809 roku z Austrią i w 1812 roku w ramach <wyprawy Napoleona na Rosję>.
Nadanie konstytucji Księstwu Warszawskiemu, Marcello Bacciarelli