Władza cara Rosji w Królestwie Polskim opierała się na konstytucji, jaką nadano Królestwu 27 XI 1815 roku. Na jej podstawie Królestwo Polskie zostało połączone z Rosją unią personalną. Każdy car Rosji stawał się automatycznie królem Królestwa Polskiego.
Państwo to nie miało prawa do prowadzenia własnej polityki zagranicznej; na zewnątrz reprezentowane było przez dyplomację rosyjską. Rząd, składający się z 5 ministrów i stojącego na jego czele namiestnika, nosił nazwę: Rada Administracyjna. Z rządem współpracował także komisarz carski (Mikołaj Nowosilcow). Konstytucja utrzymała instytucję Rady Stanu pełniącą funkcje administracyjne. Władzę ustawodawczą sprawował Sejm, zorganizowany tak, jak w Księstwie Warszawskim (tworzył go król, Izba Poselska i Senat). Pod względem ustroju Królestwo Polskie było zatem monarchią konstytucyjną. W konstytucji gwarantowano także podstawowe prawa obywatelskie; użycie języka polskiego w życiu publicznym, wolność wyznania, druku, nietykalność osobistą. Ogół praw nadanych Królestwu Polskiemu sprawiał, że Polacy mieszkający w nim zyskali swobodę w kształtowaniu wielu dziedzin życia publicznego (głównie sprawy gospodarki, nauki, oświaty itp.).