Księstwo Warszawskie (1807–1815) - geneza, rządy i konstytucja

Księstwo Warszawskie (Wielkie Księstwo Warszawskie) - istniało w latach 1807–1815, formalnie niepodległe, jednak w rzeczywistości podporządkowane napoleońskiej Francji, było namiastką państwa polskiego. Władcą suwerennym księstwa był król Saksonii, który wchodził w skład Związku Reńskiego. Księstwo zostało stworzone przez Napoleona I na mocy traktatów pokojowych podpisanych 7 i 9 lipca 1807 roku w Tylży między Cesarstwem Francji, Imperium Rosyjskim i Królestwem Prus. Utworzono je z ziem drugiego i trzeciego zaboru pruskiego, a w 1809 roku zostało powiększone o ziemie austriackie trzeciego zaboru.

Na mocy układu w Tylży z 7 lipca 1807 roku oraz postanowień Konstytucji Księstwa Warszawskiego, Fryderyk August I (wnuk króla Augusta III Sas) został monarchą Księstwa Warszawskiego na zasadzie unii personalnej z Saksonią.

Napoleon Bonaparte 22 lipca 1807 roku w Dreźnie osobiście nadał Księstwu Warszawskiemu konstytucję, której przepisy wzorowano na konstytucji francuskiej z 1799 roku. Cesarz nie zgodził się bowiem na przywrócenie Konstytucji 3 Maja, uznając ją za zbyt konserwatywną. Z jego inicjatywy wprowadzono do konstytucji rewolucyjne na ziemiach polskich zmiany: nadanie wolności osobistej wszystkim mieszkańcom (zniesiono więc poddaństwo chłopów) oraz zrównanie obywateli wobec prawa.

Artykuł 69:
Kodeks Napoleona będzie prawem cywilnym Księstwa Warszawskiego.

Artykuł 83:
Nikt, kto nie jest obywatelem Księstwa Warszawskiego, nie może sprawować urzędów, zarówno duchownych, cywilnych, jak i sądowych.