Miłość jako zywioł budujący lub niszczący w życiu bohaterów literackich.Omów na wybranych przykładach

„Świat bez miłości jest martwym światem” A.Camus. Miłość jest uczuciem ,o którym bardzo często pisze się w literaturze. Według Małego Słownika Języka Polskiego miłość to gorące, namiętne uczucie do osoby płci odmiennej, połączone z pożądaniem. Prawda jest jednak taka, że aby zrozumieć miłość trzeba ją najpierw przeżyć, poczuć, docenić. Kochać, uwielbiać, szanować, rozkoszować, zdradzać, nienawidzić, zawód, to niektóre z określeń zjawiska miłości. Miłość jest siła, podstawową energią, bez której ani człowiek ani świat nie może się harmonijnie rozwijać i zaznać szczęścia. Prawdziwy wymiar miłości jest nieskończony. Miłość przekracza samą siebie. Przychodzi skądinąd i kieruje się gdzie indziej. Miłość bywa szalona i dojrzała, wierna i niespełniona, prawdziwa i platoniczna, radosna i pełna goryczy. Prowadzi ku śmierci, szaleństwu, zapomnieniu o bożym świecie. W swojej prezentacji przytoczę kilka aspektów miłości jak: do brata, do ukochanej, do dziecka, do ojczyzny, dwojga kochanków, oraz nieszczęśliwej miłości do ukochanej.

Antygona była kochającą siostrą, gotową do poświęceń, wierną nakazom religijnym. Kierowała się tym, co szlachetne i nie mogła się odwrócić od swojego brata, mimo iż okrzyknięto go zdrajcą. W imię miłości do brata świadomie pogwałca prawo ziemskie, skazując się przy tym na pewna śmierć. Postanawia, więc, wbrew prawu i woli władcy państwa pochować swojego brata. Jej uczynek był dowodem miłości do Hajmona. Władca Teb wiedział, że nie może ułaskawić jej, z kary, na jaką czekała. Antygona kierowała się miłością tak powiedziała do Kreona: „Współkochać przyszłam, nie, współnienawidzić.” Miłość rodzinna jest ważną miłością. Przepięknie przedstawiono ją na przykładzie „Antygony”. Ma ustalony system wartości, gdzie na początku staja bogowie i ich prawa,oraz miłość do brata. Bez względu na konsekwencje zamierza ona mimo zakazu Kreona pochować brata. Do końca Antygona uważa, że postąpiła słusznie nawet prowadzona na śmierć promieniuje miłością do brata.

Miłość Tristana i Izoldy narodziła się przez wypicie cudownego eliksiru miłości, który był przeznaczony dla króla Marka i jego wybranki. Od tej chwili połączyło ich wielkie uczucie, silniejsze niż wierność małżeńska. Wiedzieli, że ich miłość jest nielegalna, jednak nie potrafili bez siebie żyć. Ciągle jednak spotykali się potajemnie, aby tylko móc ze sobą przebywać. Miłość ich była źródłem ciągłego cierpienia: gdy byli razem, wiedzieli, że grzeszą, gdy byli oddzieleni, tęsknili za sobą. Król, dowiedziawszy się o zdradzie chciał zabić kochanków. Tristan, widząc, że nie wygra z władca, poprosił go o przebaczenie dla Izoldy, sam zaś obiecał wyjechać za morze. Ciągle jednak tęsknili za sobą. Ich miłość była tak wielka, że izolda dowiedziawszy się o śmierci swojego ukochanego, zmarła tego samego dnia. Król Marek pochował ich w jednej kaplicy, lecz w oddzielnych grobowcach. Niespełniona miłość na ziemi triumfowała po śmierci. Z ich grobów wyrosły głogi, których gałęzie splatały się ze sobą, mimo kilkukrotnego wycinania. Miłość spłynęła na nich nieoczekiwanie i przeciw wszystkiemu. Na próżno chcieli zwalczyć tę miłość. Nikt nie mógł zapobiec klęsce, jaka ich spotkała i nikt nie potrafił im pomóc zrealizować marzenia.

Kolejnym utworem, na który chciałabym się powołać, są „Treny” Jana Kochanowskiego. Tu z kolei spotykamy się z miłością do dziecka. Spokojne, sielskie życie na wsi głównego bohatera zostaje nagle zakłócone w tragiczny sposób. Umiera ukochana córeczka Kochanowskiego- Urszulka, mająca niespełna trzy latka. Poeta tworzy cykl 19 Trenów poświęconych właśnie malutkiej dziewczynce. Rozpacz ojca po utracie dziecka była tym większa, że poeta przypisywał córce talent poetycki i wiązał z jej osoba wielkie nadzieje. W utworach panuje nastrój smutku, żalu, uczucia bólu po stracie ukochanej córki. Wszystkie płacze, lamenty, troski wzywa poeta, aby przyszły do niego i wraz z nim opłakiwały śmierć dziecka. Urszulka pozostaje porównana do młodej oliwki przypadkowo ściętej przez nieostrożnego ogrodnika. Oprócz tego poeta nazywa swoją córeczkę „Słowiańską Safo”. Jednak nic nie jest w stanie zapełnić straszliwej pustki w domu pozostawionej przez córkę po odejściu z tego świata, która potęguje ból rodziców, ojca wyrażającego go w trenie VIII (8):
‘Teraz wszystko umilkło, szczere pustki w domu, nie masz zabawki, nie masz rozśmiać się nikomu...” W „trenach” miłość ojcowska zamienia się w ból i rozpacz, gniew i bunt, a w końcu w uspokojenie i pogodzenie się z losem.

Werter, tytułowy bohater książki Goethego „Cierpienia Młodego Wertera” to na pozór miły cichy i uprzejmy chłopiec. Z jego listów do przyjaciela Wilhelma wyłania się cała historia nieszczęśliwej miłości młodego człowieka, jego życia i śmierci. Przebywając na wsi poznaje Lottę. Niestety kobieta jest już zaręczona. Werter pod wpływem zauroczenia się, coraz bardziej angażuje się uczuciowo w związek z Lottą, która traktuje go jak przyjaciela. Gdy wraca narzeczony dziewczyny wzmagają się cierpienia Wertera. Cierpi tak bardzo, że postanawia wyjechać. Musi jednak wrócić, bo nie potrafi żyć bez ukochanej. Miłość do Lotty staje się uczuciem niszczącym go. Nie może myśleć o niczym innym, odwiedza miejsca gdzie czuł się szczęśliwy. Kiedy dziewczyna zrywa z nim wszelkie znajomości, podejmuje decyzję o samobójstwie. I w taki oto sposób nieodwzajemniona miłość Lotty do Wertera doprowadza go do śmierci.

Dla współczesnego czytelnika Konrad Wallenrod jest wspaniałym wzorem patrioty, który dla dobra ojczyzny poświęca szczęście rodzinne i osobiste. Wybierając drogę postępu i zdrady, poświęca przy tym własne życie. Do takiego czynu mógł być zdolny człowiek wielkiego serca, który ponad życie jest oddany ojczyźnie i kocha ją z całego serca. Po obraniu Konrada na Wielkiego Mistrza doprowadził do klęski zakonu, by tylko uratować swoją ojczyznę- Litwę. Obciążony wyrzutami sumienia popełnia samobójstwo. Konrad osiągnął swój życiowy cel, zniszczył zakon krzyżacki i jego potęgę. Zapłacił za to najwyższą cenę. Stracił miłość ukochanej, szczęście, honor, lecz zrealizował plan zemsty i uratował swoją ojczyznę przed zakonem.

Następnym przykładem miłości romantycznej jest uczucie głównego bohatera „Lalki” Bolesława Prusa. To powieść o miłości Stanisława Wokulskiego do Izabeli Łęckiej. Gdy w teatrze po raz pierwszy poznaje pannę Izabele, budzi się w nim wielkie uczucie. Dla niej postanawia zdobyć majątek i pozycję w świecie. Jest Bardzo zakochany w kobiecie dumnej, wyniosłej, pełnej egoizmu, nie umiejącej kochać nikogo prócz siebie. Jego miłość nie zna granic. Już jako jej narzeczony poznaje jej nieszczerość, zdradę, nieodwzajemnione uczucie. Załamany, nieszczęśliwy z powodu niespełnionej miłości próbuje popełnić samobójstwo. Miłość pozostawiła w sercu młodego bohatera żal, smutek, tęsknotę, ale to dzięki miłości Wokulski stał się osoba szanowaną i podziwianą przez bliskich ludzi. Dorobił się wielkiego majątku. Finansował badania naukowe, wspierał domy sierot, biednych. Robił to dla zdobycia serca ukochanej. Wokulski na pewno pokazał jak wielka jest siła miłości, która może doprowadzić na szczyty, a także może go zniszczyć.

Pisarze jak i zarówno poeci bardzo często pisali o miłości nieszczęśliwej, gdyż ta prawdziwa miłość była niecodziennością, świętością, która nie przytrafia się każdemu. Dlatego lepiej było pisać o miłości nieszczęśliwej, niespełnionej, platonicznej czy też pełnej goryczy, której celem była śmierć, szaleństwo bądź zapomnienie o bożym świecie.