Namiętna i szczęśliwa

Rzadsze są w literaturze portrety żon namiętnych i szczęśliwych. Taką parę:ciocię i wujka, którzy nie mogą się sobą nacieszyć, dla których noc jest za krótka, więc kochają się też w dzień, ukazuje bohater-narrator Widnokręgu Wiesława Myśliwskiego. Trudno wujostwu chłopca zaspokoić małżeńskie żądze, bo dzielą wiejską chatę z rodzicami i rodzeństwem. Co ciekawe, nie mają dzieci.
Podobną sytuację obserwujemy w Konopielce Edwarda Redlińskiego – tam Grzegorycha i jej kolejni mężowie „cieszą się sobą tyle, że im nocy niestarcza” i też nie mogą doczekać się potomstwa. Z kolei Kaziuk i jego żona Handzia wiodą udane, choć pełne ograniczeń życie seksualne, służące prokreacji (Kaziuk nie uznaje kochania się „na pusto”). Ich szczęśliwy związek, który trudno nazwać wielką miłością, zakłóci jednak przybycie „uczycielki”, która dla zacofanego gospodarza jest uosobieniem wszystkiego, co nowe, zakazane, tajemnicze („uczycielka” drażni Kaziuka, ale też podnieca swoim chudym ciałem, innym niż to „żonki” i niekonwencjonalnym, zdaniem Kaziuka, podejściem do seksu).