W przedstawiających relacje między mężem a żoną powieściach z życia wsi można doszukać się pewnej analogii: dla gospodarza z Taplar Handzia, bohaterka Konopielki, jest ucieleśnieniem prozy życia. To ktoś zwyczajny, kto po prostu jest obok, śpi, karmi, gotuje, pracuje w polu, nie wzbudza już ciekawości. Handzię można zobaczyć w najmniej podniecających sytuacjach, np. gdy ziewa, można ją porównać do krowy, można ją uderzyć. Podobnie traktuje żonę Antek Boryna z Chłopów Władysława Stanisława Reymonta. To Hanka jest matką dzieci Antka, pracuje, jest wierna mężowi, ale... miłości szuka Antek gdzie indziej, w ramionach pięknej młodej żony ojca – Jagny.
Może w trochę innym sensie ucieleśnieniem prozy życia (i głupoty) jest żona dla bohatera Trzech sióstr Antoniego Czechowa – podpułkownika Wierszynina:
Jestem bez obiadu, w ogóle nic nie jadłem od rana. Córka mi niedomaga troszeczkę, a kiedy chorują moje dzieci, ogarnia mnie strach, sumienie mnie męczy, że mają taką matkę.O, gdyby pani widziała ją dzisiaj! Cóż to za ptasi móżdżek. Zaczęliśmy się kłócić o siódmej rano, a o dziewiątej trzasnąłem drzwiami i wyszedłem.
(Antoni Czechow, , tłum. Natalia Gałczyńska)
Dom rodzinny kojarzy się Wierszyninowi z uciążliwymi obowiązkami, z niedomaganiem i depresjami żony, z chorobami dzieci. Ukojenie i miłość oraz pociechę znajduje podpułkownik w domu trzech sióstr, swe uczucia kieruje do Maszy – kobiety, jego zdaniem, „wspaniałej, cudownej”, żony innego (nauczyciela gimnazjalnego Kułygina), która odwzajemnia jego miłość.
Ucieleśnieniem prozy życia jest też Żona dla Męża – bohatera Nie-Boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego. U jej boku poeta marzy o niezwykłości,wzniosłości, wielkich przeżyciach, które obiecuje mu Dziewica, zjawa będąca symbolem poezji. Mąż (hrabia Henryk) porzuca Żonę i syna Orcia, goniąc za niezwykłym upiorem.