Oświecenie - wiek rozumu i filozofów.

Oświecenie przypadało na XVIII w. i nawiązywało do starożytności. Było często określane jako Wiek Rozumu czy też Wiek Filozofów. Jego ważną cechą była sekularyzacja państw europejskich oraz sformułowanie praw człowieka. Oświecenie było okresem, w którym szczególną wagę przywiązywano do siły rozumu. Życie ówczesnych ludzi było nacechowane krytycyzmem wobez rzeczywistości i pragnieniem wyzwolenia człowieka z krępujących go myśli, hamującyh rozwój nauki. Myślą przewodnią filozofii było hasło "COGITO ERGO SUM" - w dosłownym tłumaczeniu "MYŚLĘ WIĘC JESTEM". Jednym w przedstawicieli literatury był Ignacy Krasicki. W swoim życiu napisał dwadzieścia dwie satury. Były one wymorzone przeciwko saskiemu dziedzictwu. Swoje dzieła wzbogacał o różnego rodzaju dialogi, karykatury i kontrasty co sprawiło, że stał się najwybitniejszym twórcą tego gaturnku. Jego dzieła często określa się jako ponadczasowe, są to np. "Pijaństwo" , "Żona modna" , "Świat zepsuty" , "Pochwała wieku". Jedną z głównych cech tamtego okresu był sentymentalizm - traktował literaurę jako sposób pokazania wewnętrznego życia człowieka oraz kształtowania autentycznych więzi międzyludzkich. W Polsce idee przyjęły się nieco później. SPecyfiką polskiego oświecenia był niespotykany gdzie indziej udział kleru katolickiego w tym ruchu. Księżą stanowili aż 40% spośród czołowych postaci Wieku Rozumu. Nowa epoka przyniosła ze sobą szybki rozwój szkolnictwa, nauk ścisłych i życia polityczno-kulturalnego. Nastąpiły także próby budowania państwa Polskiego na zasadach oświecenia, jednak zostały gwałtowanie przerwane przez rozbiory.


* sekularyzacja - inaczej zeświecczenie, to przejęcie majątku urzędów i innych sfer zycia publicznego spod władzy lub kontroli władzy kościelnej na rzecz władz świeckich.