Lament, Księga Jeremiasza

Zacznę od Księgi Jeremiasza. Jeremiasz był to prorok, któremu Bóg przekazał wizję zagłady ludu, który grzeszy przeciw niemu. Lud Izraela zwraca się ku bożkom. Bóg mówi Jeremiaszowi, że wybaczy swojemu ludowi, gdy ten uzna swoją winę i odrzuci bałwochwalstwo. W Jerozolimie panuje powszechne zepsucie. Bóg obiecuje, że sprowadzi z daleka lud, który pokona Izraelitów i uczyni ich swoimi poddanymi. Zapowiedziane zostaje zniszczenie i upadek Jerozolimy. Jednak na ogłaszającego tę nowinę Jeremiasza rzuca się lud i chce go zabić. Na Jerozolimę pada zaraza, a Bóg spełnia swoją obietnicę. W rozdziale 31 księgi spotykamy się z lamentem Racheli, która opłakuje swoich synów. Pozwolę sobie zacytować fragment:
To mówi Pan:
„Słuchaj! W Rama da się słyszeć
Lament i gorzki płacz.
Rachel opłakuje swoich synów,
Nie daje się pocieszyć, bo już ich nie ma”.
To mówi Pan:
„Powstrzymaj głos swój od lamentu,
A oczy twoje od łez,
Bo jest nagroda na twe trudy (…)
Synowie wracają z odległych ziem. Bóg nie potrafi odrzucić swoich dzieci, zwłaszcza słysząc ich płacze i lamenty. Księga ta jest księga prorocką, a jej autorstwo przypisywane jest prorokowi Jeremiaszowi. Ustalono, iż księgę tę spisano w VI wieku p.n.e.
Spotykamy się tutaj z lamentowaniem matki tęskniącej do swoich utraconych synów. Jest to tak przejmujący lament, iż nawet Bóg lituje się nad swoim umęczonym ludem.