Analiza i interpretacja wiersza Bolesława Leśmiana „Poeta”

Wiersz Leśmiana „Poeta” jest typem liryki narracyjnej. Występuje w tym utworze trzech bohaterów: Poeta, Żona i Bóg. Poeta człowiek zakochany w pisaniu wierszy, nie zwraca uwagi na swoje zobowiązania względem żony i dzieci. Chodzi jak ostatni obszarpaniec, na niczym mu nie zależy. Poeta spaceruje w sadzie w miłej atmosferze, kiedy po deszczu pojawia się kolorowa tęcza. Wszyscy schodzą mu z drogi, bo idzie dusza artystyczna- Poeta. Jego wygląd pozostawia bardzo wiele do życzenia. Świat nie podziela jego fascynacji poezją, ale stara się wychodzić naprzeciw innym. Ma bardzo bystre oko, które dostrzeże, co dzieje się wokół niego. Od razu podpatruje, analizuje i interpretuje, opisuje, przekładając na język literacki, myśląc, że ma prawo. Bóg nie jest dla niego ważny, nie słucha jego rad, bo wydaje mu się, że jego nie dotyczą. Jego wygląd im gorszy, tym lepiej, bo artyście wiele do życia nie potrzeba. W oczach innych ludzi uchodzi za osobę chorą psychicznie, bo według niego zwierzęta i rośliny mają świadomość i były mu podobne. Inni drwili z niego z powodu niecodziennego zachowania-, ale on nic sobie z tego nie robił. Jego żona była osobą wierzącą, która chciała zmienić coś w swoim życiu. Poprawić byt rodziny. Ale bała się reakcji poety. Nie chciała pogorszyć całej sytuacji. Ona z lekką rezerwą przedstawiła całą sytuację panującą w rodzinie, zwłaszcza materialną. Lecz on nie zwracał uwagi na obecność żony i kontynuuje swój wiersz. Żyją na granicy, i jutro wcale nie będzie lepiej. Żona próbuje uratować rodzinę. Chce, aby Poeta zobaczył, co dzieje się wokół niego nie tylko w wierszach. Broni życia i obowiązków, jakimi powinien zająć się Poeta jako mąż. Lecz on bardzo dobrze o tym wie i wiedział, ale nie chce nic z tym zrobić. Jest mu przykro z tego powodu, ale dalej kontynuuje swoją poezję. Kiedy odkrywa w sobie chwilę, że chce pisać czuje wtedy coś, co każe mu tworzyć, dopóki nie skończy. Chętnie czerpie natchnienie z życia codziennego, gdy prawdziwe emocje wywołują i wpływają na nasze postępowanie. Przekłada dramaty życia realnego w nowa rzeczywistość pisaną wierszem. Kiedy układa nowe utwory, brakuje mu słów, więc próbuje stworzyć nowe, aby znaczyły coś więcej. Bóg, dla którego człowiek jest najważniejszy, martwi się o nich. Szczególnie o Poetę, który zatracił prawdziwe ziemskie życie. Nie potrafi już pracować i zanurza się w widzeniach sennych. Zapominając o całym świecie, tym bardziej domu i żonie. I dalej układa wierze. Na ten widok Bóg bardzo się zmartwił, kiedy zobaczył, co tak naprawdę się dzieje. Pogroził mu pięścią, aby wziął się do roboty, jednocześnie uśmiechając się patrząc na takiego lekkoducha. Który próbuje przeniknąć duchową stronę natury. Być może to żona zwróciła się o pomoc do Boga. Tematem wiersza jest miłości Poety do układania wierszy, która do końca nie może być spełniona z powodu rodzinnych obowiązków Męża, na które kiedyś przystał.

W wierszu występuje też wiele środków stylistycznych i nawiązań:
Oniryzm: „I to, że się za snami tak pilnie ugania!”- ukazanie świata w widzeniach sennych.
Rymy: zawieruch- wycieruch, noże- może.
Neologizmy: wycieruch, żwawszy- wprowadzenie nowego odcienia znaczeniowego.
Epitety: niebieski wycieruch, dzień biały- określenie cech przedmiotu, zjawiska lub wyrażenie stosunku emocjonalnego do niego.
Personifikacja: „Jak wierzbę sponad rzeki porywał do tańca”, którego zadaniem jest wyrażenie postawy emocjonalnej.
Apostrofa: „Giniemy... Córki nasze- w nędzy i rozpaczy...”-wyrażenie postawy emocjonalnej mówiącego wobec drugiej osoby.
Aliteracja: „Wie i wiedział zawczasu!...”- uwypuklenie danego tekstu.
Porównanie: „I udają, że znaczą coś więcej, niż znaczą!...”- wyjaśnienie zjawiska pod istotnym względem.
Symbol: łabędź- otwiera możliwość różnych odczytań i znaczeń wnosi element zagadki tajemnicy.