Przymus
Podróż
Jeśli wybierasz się w podróż niech będzie to podróż długa wędrowanie pozornie bez celu błądzenie po omacku żebyś nie tylko oczami ale także dotykiem poznał szorstkość ziemi i abyś całą skórą zmierzył się ze światem Zaprzyjaźnij się z Grekiem z Efezu Żydem z Aleksandrii poprowadzą ciebie przez uśpione bazary (Zbigniew Herbert, Podróż ) Wiem, że muszę wypatrzyć w nicość śniącą się drogę. Odchodzimy gdzieś co chwila i co chwila brak nam lic... (Bolesław Leśmian, W nicość śniąca...
- Wędrówki marzeń, wędrówki w świat zmysłów
- Podróż – ucieczka
- Podróże romantyków – tęsknota i... odnajdywanie śladów własnego kraju w obcych stronach
- Podróże – snobizm i wyznacznik pozycji społecznej
- Podróże – wygnanie, wieczna tułaczka
- Podróże Pana Cogito
- Podróż... do krainy łagodności
- Podróż w zaświaty
- Podróż metaforą życia człowieka
- Podróż inicjacyjna, wtajemniczenie
Sąsiad z przymusu
W Panu Tadeuszu Mickiewicz kreuje postać kapitana Rykowa – ów Rosjanin jest zapraszany na uczty do domu patrioty – Soplicy, Sędziemu wydaje się bowiem, że tak wypada. Rykow chętnie biesiaduje z Polakami, lubi wspólne z nimi rozmowy, współczuje też uciskanemu narodowi, jest wyrozumiały: Ojczyzna! Ja to czuję wszystko, ja rozumiem! Wy Polaki, ja Ruski, teraz się nie bijem, Jest armistycjum, to my razem jemy, pijem. Jednak rozkaz przełożonych jest dla niego świętością. Dlatego, gdy...
Szkoła jako miejsce ogłupiania i „upupiania”
Szkoła bywa też miejscem ogłupiania, zmuszania ludzi do myślenia stereotypami. Stara się wpasować ich w role, z których już dawno wyszli: dzieci, bezmyślnych prymusów lub głupich zawadiaków. Sytuację tę opisuje skrajnie Witold Gombrowicz w powieści Ferdydurke . Mamy obserwują z zadowoleniem swych synów nastolatków traktowanych jak dzidziusie... Nauczyciele upominają niepokornych i wtłaczają do uczniowskich głów gotowe formułki. Pedagodzy w Ferdydurke – tacy jak Pimko czy Bladaczka – nie...
Pustelnik
Pustelnik zapłakał i uwielbił Boga: Boże, dobry królu Wszytskomogący! Dzięki ci składam, iż pozwoliłeś mi żyć dość długo, aby przyjść z pomocą tym dwojgu!” Udzielił im mądrych rad, po czym wziął inkaust i pergamin i wypisał pismo, w którym Tristan ofiarował jednanie Bogu. Skoro pomieścił wszystkie słowa, które Tristan mu powiedział, ów przypieczętował je swoim pierścieniem. ( Dzieje Tristana i Izoldy – odtworzył Joseph Bédier; tłum. Tadeusz Żeleński-Boy) Postać pustelnika...