Jan Kasprowicz (1860-1926) – poeta, dramaturg i tłumacz.W swoich wierszach pojawia się w roli franciszkanina, dekadenta albo rzecznika skrzywdzonych. Był samoukiem, który doskonale opanował klasyczną łacinę, grekę, francuski i angielski.Tłumaczył wielkie dzieła literatury, m.in. Ajschylosa, Szekspira, Ibsena, Byrona i Schillera.
Kazimierz Przerwa-Tetmajer (1865-1940) – poeta,prozaik i dramaturg. Wydał osiem serii Poezji – nastrojowy charakterze branych tam utworów bardzo odpowiadał dekadentom i bohemie młodopolskiej. Jego zmysłowe erotyki uwielbiały kobiety. Był też zachwycony góralskim folklorem i stąd w jego twórczości cykl opowieści Na skalnym Podhalu i epopeja tatrzańska Legenda Tatr.
Stanisław Przybyszewski (1868-1927) – poeta młodopolski, który tak zafascynował się satanizmem i filozofią Nietzschego, że porzucił naukę i dołączył do artystycznej cyganerii. Dużą popularność przyniosło mu hasło „sztuka dla sztuki”, dotyczące działalności artystycznej, która nie ma żadnego celu i jako taka nie może być ograniczana przez żadną formę. Charakterystyczna była też atmosfera, którą wokół siebie wytwarzał – na przełomie XIX i XX w. był legendą europejskiej bohemy.
Władysław Stanisław Reymont (1867-1925)– prozaik i nowelista, jeden z głównych przedstawicieli realizmu krytycznego i naturalizmu. Niewielką część jego twórczości stanowią wiersze. Znany głównie z powieści Chłopi i Ziemia obiecana. Ta ostatnia jest powieścią najczęściej tłumaczoną na obce języki. Przez rok mieszkał w Łodzi, aby zebrać materiały do powieści, której prawdziwym bohaterem jest właśnie ówczesna Łódź – drapieżne kapitalistyczne miasto. Porównywał ją wtedy do potwora, który niszczy zwykłych ludzi.
Leopold Staff (1878-1957) – poeta, który pod koniec XIX w. zetknął się z twórczością Nietzschego, co miało wielki wpływ na jego światopogląd i twórczość. Można go nazwać poetą trzech epok (Młodej Polski, dwudziestolecia międzywojennego i współczesności), bo wraz ze zmieniającymi się tendencjami w literaturze zmieniały się jego wiersze. Został doktorem honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego i Uniwersytetu Jagiellońskiego, otrzymał też nagrodę Pen Clubu za przekłady(z greki, łaciny, francuskiego, włoskiego i niemieckiego).
Stanisław Wyspiański (1869-1907) – polski dramaturg, poeta, malarz, architekt. Jego pogrzeb w Krakowie w 1907 r. stał się manifestacją narodową. Pochowany został w Krypcie Zasłużonych na Skałce.
Gabriela Zapolska (1857-1921) – dramatopisarka,powieściopisarka i publicystka. Wykpiwała moralną obłudę mieszczaństwa; pisała dramaty, komedie i powieści. Znana także jako niespełniona aktorka, wędrowała z różnymi teatrami objazdowymi ówczesnej Galicji, Kongresówki i Poznańskiego. Aktorstwa uczyła się również we Francji, pięć lat grając w zespole słynnego Théâtre Libre A. Antoine’a, a potem modernistycznego Théâtre de l’Oeuvre.
Tadeusz Żeleński-Boy (1874-1941) – założył kabaret„Zielony Balonik”, był też krytykiem literackim i teatralnym. Znany jest jego termin „brązownicy” – tak nazywał historyków, którzy upiększali biografie pisarzy. Tworzył też w dwudziestoleciu międzywojennym.
Stefan Żeromski (1864-1925) – pisał też pod pseudonimami Maurycy Zych i Józef Katerla; nazywany jest sumieniem polskiej literatury. Poprzez swoich bohaterów stał się autorytetem moralnym tamtych czasów. Publicyści często określali go terminem „serc nienasycenie” ze względu na wysokie wymagania, jakie stawiał Polakom.