Kolejne ważne pytania poetów dotyczą źródeł poezji. Dla mistrzów antyku,takich jak Horacy, jest ona po prostu doskonałym rzemiosłem, romantycy wolą mówić o natchnieniu. Niekiedy poezja jest czymś bardzo osobistym, metafizycznym. Czesław Miłosz w wierszu Ars poetica? przyznaje, iż uprawianie poezji jest doświadczeniem niezwykłym, wychodzącym poza granice racjonalizmu. Jednocześnie zachowuje jednak dystans wobec koncepcji poezji traktowanej jak anielskie objawienie czy bezwzględna mądrość:
W samej istocie poezji jest coś nieprzystojnego:
Powstaje z nas rzecz o której nie wiedzieliśmy że w nas jest.
(...)
Dlatego słusznie mówi się, że dyktuje poezję dajmonion,
Choć przesadza się utrzymując, że jest na pewno aniołem.
Poeta odnotowuje, iż „Był czas, kiedy czytano tylko mądre książki/pomagające znosić ból oraz nieszczęście”, lektura współczesnych dzieł bardziej przypomina zaglądanie do kartotek „psychiatrycznej kliniki”. Poezja nie może być, zdaniem poety, bezwzględnym drogowskazem, lecz raczej dokumentem zmienności człowieka i świata:
Ten pożytek z poezji, że nam przypomina,
Jak trudno jest pozostać tą samą osobą.
(Czesław Miłosz, Ars poetica?)
Poeta nie do końca kontroluje to, co pisze, bywa bowiem „państwem demonów”. Powinien jednak starać się pisać tylko wtedy, gdy jest „pod nieznośnym przymusem”natchnienia i ma przekonanie, że „dobre, nie złe duchy mają w nim instrument”.