Juliusz Słowacki - Hymn (Smutno mi Boże!)

INTERPRETACJA UTWORU JULIUSZA SŁOWACKIEGO:
?HYMN (SMUTNO MI, BOŻE!)?

Juliusz Słowacki w swoim utworze ?Hymn (Smutno mi, Boże!)? opisuje odczucia pewnego mężczyzny, który tuła się po świecie. Przyrównuje się do pielgrzyma, podróżującego z miejsca do miejsca i do małej dzieciny, której matka odchodzi. Osoba mówiąca wciąż poszukuje swojego małego zakątka na ziemi i nie może wrócić do swojej ojczyzny ? Polski. Wyraża z tego powodu wielki żal i smutek, które przejawiają się w każdej ze strof utworu. Jednak odczucia te, nie są widoczne dla zwykłych ludzi, dla nich, na twarzy Polaka nie malują się żadne emocje, jest on tajemniczy a twarz jego jest cicha jak błękit nieba. Tylko sam Bóg wie, jaka burza uczuć panuje we wnętrzu, na pozór spokojnego człowieka, gdyż tylko Jemu, Polak ukazuje swoje myśli. Mężczyzna jest bardzo przygnębiony, również dlatego, iż piękno całego świata jest dla niego nieosiągalne, o czym świadczy pierwsza zwrotka hymnu. Naokoło niego rozciągają się piękne widoki, jednak kiedy Polak zbliża się do nich, one zanikają. Świadomość tego, iż po zachodzie słońca wstanie nowy dzień, nie sprawia mu radości, bo jest on zagubiony w morzu uczuć. Nie wie jakim szlakiem się kierować, jaką drogę wybrać i czy będzie ona wiodła ku powodzeniu. Jednocześnie jest świadom tego, że już nigdy może nie wrócić na ojczyste ziemie i właśnie ta świadomość sprawia, że mężczyzna nie potrafi cieszyć się życiem, gdyż jego smutek i tęsknota są silniejsze. Przelatujące nad jego głową bociany ożywiają w nim wspomnienia za czasów kiedy znajdował się na terytorium Polski. Wtedy był spokojny, jednak teraz duma z zaniepokojeniem nad swoim losem. Nie wie gdzie znajduje się jego rodzinny dom, miejscowość. Uświadamia sobie, że jego dusza i ciało nigdy nie zaznają wiecznego spokoju, ponieważ tak naprawdę podmiot liryczny nie wie gdzie jest jego dokładne, prawdziwe miejsce na ziemi.