Czy człowiek osiągnie nieśmiertelność?

Czy człowiek osiągnie nieśmiertelność?


„Non omnis moriar”- ta myśl Horacego, pokazuje, że ludzie od wieków zastanawiają się nad tematem śmierci. Każdy bez względu na to, jaką wyznaje religię i jakie ma przekonania, pragnie, by nie odejść w nicość na zawsze – każdy pragnie osiągnąć nieśmiertelność.
Już pierwsze cywilizacje miały swoje wyobrażenie o „życiu po życiu”. W starożytnym Egipcie wierzono w nieśmiertelność i dlatego mumifikowano ciała zmarłych władców. Umieszczano je w specjalnie w tym celu zbudowanych grobowcach, w których oprócz zwłok chowano pożywienie, dobra materialne, ba, czasami żywych ludzi (służących)- wszystko to, co mogło się przydać zmarłemu w kolejnym życiu.
Starożytni Grecy wierzyli, że dusza człowieka wędrowała po śmierci do krainy zwanej Hadesem. Żeby się tam dostać, trzeba było się przeprawić przez rzekę Styks. Umarłych przewoził na swojej łodzi ponury Charon, który za swoją pracę brał od każdej duszy jednego obola. Bez zapłaty nikt nie miał wstępu do tej krainy, dlatego też Grecy wkładali zmarłym w usta pieniążek dla przewoźnika .
Współcześni ludzie w zależności od wyznawanej wiary, również mają różne wyobrażenia o „życiu po życiu”.. Hindusi nie uznają czegoś takiego jak zgon. W ich wierzeniu, człowiek po życiu przechodzi proces reinkarnacji - żyje dalej, tyle że w innym ciele. Żydzi twierdzą, że śmierć nie jest końcem wszystkiego - po niej, wg nich, człowiek nadal istnieje. Jest to istnienie w szeolu, gdzie ludzie oczekują na nadejście Mesjasza i Królestwa Bożego. Chrześcijanie mając nadzieję na zbawienie i życie wieczne w niebie idą w patrzeniu na śmierć o krok dalej niż wyznawcy judaizmu. Wierząc w zmartwychwstanie Jezusa, są przekonani, że śmierć jest przejściem z doczesności, w której nieraz doświadczamy bólu i trudu, do wieczności, gdzie żadne zło nie istnieje. Dla chrześcijanina cierpienie i śmierć ma przyczynę — grzech i działanie szatana oraz sens i wartość —udział w cierpieniu Jezusa, zjednoczenie z Ukrzyżowanym, przyczynianie się do zbawienia świata i ludzi.
Mimo, że wszystkie religie różnią się między sobą, łączy je jedno- wyznawcy każdej z nich nie uważają śmierci za definitywny koniec życia, ale przejście człowieka do innego wymiaru egzystencji. Postępowanie według zasad religii daje ludziom nadzieję na wieczne szczęście w nieśmiertelności.
Każdy człowiek odchodząc z tego świata cieleśnie, pozostaje jednak na ziemi jeszcze przez długie lata. Trwa bowiem w pamięci tych, którzy za życia go znali, kochali. Żyje w ich wspomnieniach przekazywanych potomnym. Twórczość wybitnych ludzi i pamięć o ich czynach są spisane na kartach historii.
Tak jak wielu innych twórców, wielki polski poeta Juliusz Słowacki pisząc „Jednak zostanie po mnie ta siła fatalna, co mi żywemu na nic, tylko czoło zdobi…”. z pewnością zdawał sobie sprawę z potęgi i wartości swoich utworów, oraz nadzwyczajnego talentu. Był przekonany, że całokształt jego pracy, którą stworzył, zapewni mu pamięć i sławę na długo po śmierci. Horacy swe dzieła porównywał do pomnika trwalszego od spiżu i wyższego od królewskich piramid, który będzie o nim przypominać przez kolejne stulecia.
Na przestrzeni wieków, wielu wynalazców, naukowców, myślicieli zostawiało po sobie spuściznę, która zapewniła im trwałe miejsce w pamięci ludzkiej. Już ludy najstarszych cywilizacji zostawiły po sobie dziedzictwo kulturowe, które przetrwało do czasów współczesnych. Najstarsi – Sumerowie stworzyli pierwsze miasta, wynaleźli pismo klinowe, król Babilonii – Hammurabi- jako pierwszy w dziejach świata ustanowił prawo, a inny wybitny król - Nabuchodonozor II -był wybitnym budowniczym. W starożytnych Chinach powstał tam do dziś istniejący język pisany..
W Egipcie ludzie posiedli wiedzę pozwalającą nam do dziś podziwiać manifest monumentalnych piramid, a w
w Atenach powstało pierwsze państwo demokratyczne, którego fundamentem była równość wszystkich obywateli wobec prawa oraz wolność słowa. Wartości te przetrwały do dziś.
Nie sposób wymienić wszystkich tych, którzy poprzez swe osiągnięcia, dokonania, twórczość czy myśli osiągnęli trwałe miejsce w pamięci ludzkiej.
Do „nieśmiertelnych” należą i królowie, i święci, i wynalazcy, i budowniczowie, i poeci, i pisarze - wszyscy, którzy poprzez swoje dzieła, dokonania wybudowali sobie trwały pomnik w ludzkiej pamięci.
Wiara w nieśmiertelność duszy pomaga moim zdaniem w takim postępowaniu, które zalecał biskup Jan Chrapek „Idź tak, aby ślady twoich stóp przetrwały ciebie”. Myślę, że pamiętając o tym przesłaniu każdy z nas zechce zostawić w po sobie po prostu cząstkę dobra. Tak wielką, którą zachwyci cały świat, tak jak Jan Paweł II, lub mniejszą- okruch serca sprawiający, że prawdą będą słowa „Abiit, non obiit” (odszedł, ale pamięć o nim nie zginęła).