Rozwój szkolnictwa w Państwie Karola Wielkiego.

W swoim państwie Karol Wielki usiłował utrzymać rządy centralistyczne; sprawował je za pomocą pisemnych zarządzień tzw. kapitularzy (rozporządzenia królewskie wew wczesnym średniowieczu). Postanowił uczynić chrześcijaństwo czynnikiem cementującym poszczególne prowincje, jednak nie było to takie łatwe gdyż byłm to okres (viii) poważnego upadku poziomu moralnego i umysłowego całego kleru. Duchowieństwo prowadziło życie niczym nie różniące się od ludzi świeckich. W tych warunkach Karol Wielki postanowił realizować plany jednoczenia swojej monarchii od podniesienia poziomu życia całego kleru. Miał polityczne ambicje. Jako świecki zwierzchnik całego kościoła, uważał że kler i religię należy ściśle podporzadkować władzom świeckim i uczynić z nich posłuszne narzędzie jego monarchii. Starał się podnieść poziom umysłowy i kulturowy kleru właśnie przez oświate. uważał, że ludzie wukształceni to ludzie potrzebni, ponieważ zawsze będą godnie reprezentować jego państwo.

SZKOŁA PAŁACOWA
W 774 r. Karol Wielki sprowadził gramatystów: Piotra z Pizy, Pawlina z Akwilei. W 782 r. z Włoch diakona Pawla i Alkwina. Przy ich pomocy zorganizował szkołę pałacowa, której kierownikiem był Alkwin. Uczniowie tej szkoły to byli sami jej założyciele: żona K. Wielkiego, synowie i córki, liczni krweni oraz synowie najważniejszych urzędników mających w przyszłości objąć wysokie godności świeckie i kościelne. PROGRAM tej szkoły oprócz siedmiu sztuk wyzwolonych obejmował także umiejętność redagowania dokumentów państwowych oraz zarządzeń cesarskich. Szkoła pałacowa kładła duży nacisk na astronomie i przedmioty matematyczne; nauczano w niej architektury oraz medyucyny. W ten sposób K. Wielki pragnął zmienić ciemnotę swoich czasów. Program szkoły pokrywał się cześciowo ze studiami uniwersyteckimi; na swoim dworze utrzymywał także szkołę elementarną.
Dawni wychowankowie szkoły pałacowej po ewnym czasie utworzyli coś w rodzaju towarzystwa naukowego, które przesadnie nazywali

AKADEMIĄ. W skład jej oprócz cesarz, wchodzili nauczyciele szkoły pałacowej, żona cesarza i córki, liczni krewni, dostojnicy państwowi oraz uczeni z różnych krajów: Jrlandczycy, Anglicy, Włosi, Sasi. Wszyscy czlonkowie akademi mieli równe prawa(jednakowe), przybierali imiona ze świata antycznego lub biblijnego, na posiedzeniach wygłaszali referaty z dziedziny przyrody, prawa, filozofii, czytali własne utwory poetyckie, śpiewali nawet stare pieśni frankońskie.

CELE: Zarówno szkoły pałacowej jak i akademi była próba zorganizowania po raz pierwszy w Europie szkolnictwa dostępnego dla szerokich kół społecznych. K. Wielki postanowił istniejące w jego państwie kościoły i klasztory uczynić ogniskiem oświaty, a tym samym ośrodkami ideologii założonego przez niego cesarstwa. Postanowił podnieść poziom życia moralnego kleru i mnichów klasztornych, gdy jego działania wydawać rezultaty, przystąpił do pierwszych prób organizowania szkół przy kościołach.

DWA ZARZADZENIA KAROLA WIELKIEGO:
1/ nakazywało biskupom, aby zapewnili duchowieństwu podległemu sobie minimum wiedzy
2/ wszystkie klasztory mialy otworzyc szkoły dla uczenia chętnych czytania, pisania, rachunków i śpiewu, miały klasztory oddawać podręczniki do uzutku uczniów bezbłędne z orginałów łacinskich.
Karol Wielki kład nacisk na szerzenie nauk świeckich i podkreślał ich przydatność przede wszystkim dla życia pańswowego. Natomiast Alkwin zwracał główną uwagę na rolę wykształcenia w życiu religijnym. wysuwał stale na pierwszy plan potrzeby kościoła i kleru, podkreślał uzyteczność wiedzy nie tyle dla potrzeb państwowych, ile raczej dla zrozumienia Biblii. Karol Wielki pragnął, aby kler w jego państwie był skutecznym narzędziem władzy politycznej, aby za jego pośrednictwem cywilizacja i kultura rozszerzyły sie po wszystkich ziemiach i wzmacniały jedność cesarstwa.