Karty z "Kartoteki"

Karta 1.
Imię: nieznane
Wiek: 40 / 7
Zawód: dyrektor operetki
Osoba/y towarzysząca/e: Matka i Ojciec
Zachowanie osób towarzyszących: Ojciec oskarża Bohatera o „brzydkie bawienie się pod kołdrą”, o wyjadanie cukru z cukiernicy
Wspomnienie: Bohater przypomina sobie „ogrom swych win”
Reakcja: spowiedź w rozmaitych przewinień, zjedzenia kiełbasy w Wielki Piątek wiele lat wstecz, podtruwania babuni przez lata strychniną w biszkoptach, planowane „zgładzenie tatusia”
Rozwiązanie: Głos Spod Kołdry ponagla Bohatera na „konferencję”, Bohater wyprasza rodziców

Karta 2.
Imię: nieznane
Wiek: nieznany, dorosłość
Zawód: „pan dyrektor”
Osoba/y towarzysząca/e: Głos Spod Kołdry
Zachowanie osób towarzyszących: G.S.K. tłumaczy Bohaterowi, co miał oznaczać wystrzał armatni – księżna w Monaco powiła ośmioraczki, cała Polska szaleje
Wspomnienie: na odgłos wystrzału Bohater zrywa się z okrzykiem „Znów wojna?”. Przeżył wojnę i nie jest w stanie o niej zapomnieć, ma to na zawsze wyryte w psychice
Reakcja: B. wyzywa od ostatnich „działaczy” podejmujących bezsensowne wysiłki dla bezsensownej idei
Rozwiązanie: B. stwierdza, że szefowie rządów i sztabów są „kochani” – pozwalają mu patrząc w sufit „spędzić spokojnie niedzielę”

Karta 3.
Imię: Henryk / Wiktor
Wiek: nieznany, dorosłość
Zawód: nieznany
Osoba/y towarzysząca/e: Olga
Zachowanie osób towarzyszących: Olga, narzeczona Bohatera sprzed lat, wyrzuca mu, że „wyszedł z domu”, że złamał jej życie, nazywa go świnią i oszustem
Wspomnienie: Bohater przypomina sobie sytuację dokładnie, jednak nie „rusza” go to
Reakcja: Tłumaczy się, że poszedł kupić papierosy – proponuje Oldze, że jej opowie dowcip, że napije się z nią herbaty… w końcu wychodzi na jaw, że Bohater myślał, „że wszyscy umrzemy, wiec” mówił „o dzieciach, kwiatach, o życiu” – w obliczu wojny okłamywał Olgę, teraz jest na tyle wypalony emocjonalnie, że za szczęście uważa możliwość leżenia w niedzielę – w końcu przeżyli, to się liczy
Rozwiązanie: Olga wychodzi („nigdy ci nie przebaczę”), Bohater czyta na głos jakiś artykuł z gazety dotyczący piwa

Karta 4.
Imię: Stasiu / Władziu / Kaziu / Piotruś / Dzidek
Wiek: nieznany
Zawód: dyrektor instytutu
Osoba/y towarzysząca/e: Wujek
Zachowanie osób towarzyszących: Wujek po drodze z pielgrzymki odwiedza Bohatera
Wspomnienie: Bohater wita Wujka z radością i egzaltacją, po dwudziestu pięciu latach niewidzenia się z nim wciąż pamięta go jako na wskroś „prawdziwego”
Reakcja: Wstaje, wciąga skarpetki, przygotowuje Wujkowi wodę do moczenia nóg, cały czas gadając, odmieniając słowo „wujek” przez przypadki itp., Wujek dopytuje się – jak się żyje w Paryżu, z którego Bohater niedawno wrócił, Bohater „gryzie się” z powodu „klaskania”, „wydawania okrzyków” – Wujek w odpowiedzi udowadnia, że pokolenie Bohatera to „zdechlaki, słabeusze” – opowiada, jak – gdy był w wojsku – w czasie zaburzeń ugotowali dowódcę w pomidorówce; namawia Bohatera do powrotu – ten odmawia, stwierdza, że się jeszcze „nie najadł, nie nałykał” – „może później”
Rozwiązanie: Wujek wychodzi, wchodzą Gość W Cyklistówce i Gość W Kapeluszu, mierzą pokój Bohatera, czytają wyciągnięty z jego dłoni życiorys

Karta 5.
Imię: nieznane
Wiek: nieznany, dorosłość
Zawód: nieznany / żołnierz w czasie wojny
Osoba/y towarzysząca/e: Pan Z Przedziałkiem (Bobik), Gruby
Zachowanie osób towarzyszących: Pan Z Przedziałkiem wchodzi, a właściwie wczołguje się do pokoju Bohatera – zachowuje się cały czas jak pies. Gruby zachwala jego „dobre ułożenie”, sprzedaje Pana Z Przedziałkiem Bohaterowi za parę skarpetek; Bohater stawia Panu Z Przedziałkiem najpierw wodę, w której moczył nogi Wujek, później – stwierdziwszy, że Bobik „naprawdę jest uprzejmy”- kawę, piją
Wspomnienie: znów powraca temat wojny
Reakcja: Pan Z Przedziałkiem nie zna smaku krwi – na pytanie, co robił w czasie wojny odmienia na przypadki słowo „żona”
Rozwiązanie: Bohater wypędza Pana Z Przedziałkiem, usłyszawszy, że „dzięki żonie” ten nie poznał smaku krwi na wojnie

Karta 6.
Imię: Wacek / Jurek / Dzidek
Wiek: 40
Zawód: nieznany
Osoba/y towarzysząca/e: Tłusta Kobieta
Zachowanie osób towarzyszących: Tłusta Kobieta oskarża Bohatera o podglądanie jej w kąpieli ćwierć wieku temu
Wspomnienie: Bohater w końcu przypomina sobie to podglądanie – miał 15 lat
Reakcja: jest rozgoryczony – obrzuca Tłustą Kobietę stekiem wyzwisk, dwadzieścia pięć lat temu była dla niego ideałem, bożyszczem, odrzuciła go dla „cwaniaka, łobuza, cynika, bałwana, złodzieja” – Bohater cierpiał, o mało co nie został „sodomitą”
Rozwiązanie: po wejściu Żywej Pani, trajkoczącej jak najęta o modzie do Tłustej Kobiety, Tłusta Kobieta najwyraźniej przedstawia już inną osobę, prosi Bohatera o poradę lekarską (chyba), ubolewa nad cudzą obojętnością na cierpienia bliźnich – a zwłaszcza Bohatera, którego zna „od ‘tyciego’”, wychodzi

Karta 7.
Imię: nieznane
Wiek: nieznany, dorosłość
Zawód: nieznany / żołnierz w czasie wojny (partyzant)
Osoba/y towarzysząca/e: Dziewczyna
Zachowanie osób towarzyszących: niemiecka Dziewczyna wchodzi do pokoju Bohatera myśląc, że to kawiarnia, prosi o ptysia i pół czarnej
Wspomnienie: znów powraca temat wojny
Reakcja: Bohater, zorientowawszy się, że Dziewczyna jest Niemką, czuje się w obowiązku porozmawiać z nią, wytłumaczyć jej „to, co jest najważniejsze”, Dziewczyna go nie pojmuje
Rozwiązanie: rozlegają się z megafonu słowa niemieckich komend, wyzwisk – przypominają Bohaterowi najwyraźniej obóz koncentracyjny, zrywa się na baczność, Dziewczyna nie słyszy tych odgłosów, nie rozumie reakcji Bohatera, wychodzi zostawiwszy czerwone jabłko

Karta 8.
Imię: nieznane
Wiek: 38
Zawód: nieznany
Osoba/y towarzysząca/e: Nauczyciel, Starzec I
Zachowanie osób towarzyszących: Nauczyciel nie zważając na otoczenie „robi swoje”, „zadaje pytania”, wdaje się w dyskusję ze Starcem I, w efekcie jego egzaminuje. Traktuje go jak 18-latka, nic nie widzi poza swoimi sztywnymi regułkami – uważa, iż są one „doskonałym przygotowaniem do życia”
Wspomnienie: lata szkolne, matura
Reakcja: Bohater wreszcie zwraca na Nauczyciela uwagę, przywołuje go do siebie – pokazuje mu rękę i pięść, tłumaczy, czym one się różnią – ręką można zrobić wiele dobrego, ale można i zacisnąć rękę w pięść i krzywdzić
Rozwiązanie: przychodzi Sekretarka, Bohater – „dyrektor” wyprasza Nauczyciela tłumacząc się pilnymi zajęciami

Karta 9.
Imię: Władek / Tadek / Wacek
Wiek: nieznany, lata dziecięce, później dorosłość
Zawód: „dyrektor”, być może ciąg dalszy pierwszej sceny
Osoba/y towarzysząca/e: Sekretarka, Matka i Ojciec
Zachowanie osób towarzyszących: Sekretarka podaje Bohaterowi coś „do podpisu”, informuje go o czekającym Dziennikarzu; kładzie się koło niego i zasypia, wchodzą Rodzice Bohatera, zaczynają mu nieudolnie tłumaczyć sprawy seksualności. W efekcie nie mówią nic konstruktywnego – trochę speszonego bełkotu o rozmnażaniu zwierząt zakończone życiową radą „najlepiej (…) nie myśl o głupstwach”, po czym wychodzą
Wspomnienie: lata dziecięce
Reakcja: Bohater śpi podczas „edukacji” seksualnej – lub udaje, że śpi, po wyjściu Rodziców rozmawia z Sekretarką. Ona dziwi się, ze Bohater był kiedyś mały, że ma rodziców – Bohater opowiada o swoim Ojcu, opisuje go jako krańcowo szarego, zwykłego człowieka, o którym się natychmiast zapomina, uważa, że jest taki sam – zwraca się do widowni ze stwierdzeniem, że „już zapominają” o nim. Opowiada o swoich zabawach dziecięcych, metamorfozach, jakie z łatwością przechodził kiedy chciał – teraz „doszedł do siebie” po „długiej wędrówce”, zapytany, jak wygląda wewnątrz stwierdza, że „wszystko jest na zewnątrz”, zasypia
Rozwiązanie: Sekretarka stwierdza, że mężczyźni są „strasznie dziecinni”, „są urodzonymi abstrakcjonistami”

Karta 10.
Imię: nieznane
Wiek: nieznany, dorosłość
Zawód: „dyrektor” (?)
Osoba/y towarzysząca/e: Dziennikarz
Zachowanie osób towarzyszących: Dziennikarz budzi Bohatera, przeprowadza z nim wywiad
Wspomnienie: –
Reakcja: Bohater okazuje się człowiekiem bez własnego zdania, bezsilnym, bez poglądów – bo „kto ma o piątej rano poglądy polityczne?”. Każe Dziennikarzowi przyjść później: „„może będę wiedział” dlaczego kocham ludzkość”, kwestię wojny wodorowej i zagłady ludzkości przyjmuje z tępotą, prawie z humorem
Rozwiązanie: Dziennikarz stwierdza, że niewiele się dowiedział – Bohater kwituje to stwierdzeniem: „ za późno pan przyszedł”. Faktycznie, jest za późno, destrukcja osobowości Bohatera już nastąpiła, zła wojny, która wywołała takie spustoszenia w psychice pokolenia obrazowanego przez Bohatera – everymana nie da się już naprawić do końca, jest „za późno”.