„Niewłaściwe wybory, fałszywe kroki, błędy, oceń jakie były ich konsekwencje w biografii wybranych bohaterów literackich”

Nie było, nie ma i nie będzie człowieka idealnego. Wszyscy popełniają błędy, czasami ponoszą konsekwencje i karę, a czasami udaje im się uniknąć odpowiedzialności. Wiele osób podjęło niewłaściwy wybór, którego później żałowało. W literaturze wszystkich epok można znaleźć niezliczoną ilość przykładów bohaterów popełniających błędy, oraz fałszywe i niewłaściwe kroki.
Moim zdaniem swoich błędów najbardziej żałują główni bohaterowie drugiej części „Dziadów” Adama Mickiewicza. Utwór ten ukazuje obrzęd wywoływania duchów w dzień Zaduszny. Do zebranych w kaplicy ludzi przybywają trzy rodzaje duchów. „Duchy lekkie” – Józia i Rózi (są to dzieci, które za życia nie doświadczyły cierpienia, krzywd i przez to nie mogą dostać się do nieba). Duch pasterki Zosi (jej wina polega na tym, że nikogo nie kochała, była nieczułą egoistką, za karę po śmierci tuła się między niebem a ziemią). Trzeci duch to widmo złego pana, „duch ciężki” (jest to upiór skazany na wieczną mękę za zło wyrządzone swoim poddanym, którzy towarzyszą mu pod postacią „żarłocznego ptactwa”). Duchy te za życia popełniały wiele błędów. Teraz muszą za nie cierpieć. Przestrzegają one zgromadzonych aby na ziemi spróbować wszystkiego co ludzkie (radości i smutku) i traktować z szacunkiem bliźnich. Tych, którzy będą uciekać przed poznaniem świata, człowieka, samego siebie i uczuć spotka kara.

Według mnie o fałszywe kroki, niewłaściwe wybory można też oskarżyć głównego bohatera „Granicy” Zofii Nałkowskiej – Zenona Ziembiewicza. Studiował on w Paryżu, był synem zarządcy majątku ziemskiego. Podczas wakacji nawiązał romans z córką kucharki. Spotyka swą dawną miłość Elżbietę Biecką. Zostaje redaktorem ważnego pisma. Elżbieta odwzajemnia jego uczucia. Jednak Zenon przypadkowo spotyka Justynę i odnawia romans. Dziewczyna zachodzi w ciążę. Elżbieta dowiaduje się o romansie i zrywa zaręczyny. Justyna przerywa ciążę w efekcie czego choruje. Wysyła do Zenona dziwne listy wskazujące na chorobę nerwową, Gdy ta się pogłębia dziewczyna próbuje się zabić. Mści się na Ziembiewiczu wylewając mu na twarz żrący płyn. Zenon popełnia samobójstwo, dowiedziawszy się, że nie odzyska wzroku. Według mnie Ziembiewicz popełnił błąd zaczynając romans z Justyną, ukrywając go. Dziewczyna miała nadzieje, że on odwzajemni jej uczucie. Zenona spotyka kara, którą wyznacza Justyna.

Główny bohater „Nie – boskiej komedii” Zygmunta Krasińskiego Henryk poszukuje poetyczności, ideału i piękna, jest znudzony życiem rodzinnym, co staje się przyczyną tragedii jego żony (która czuje się wyobcowana i niekochana). Żona Maria boi się, że Henryk odrzuci także ich syna Orcia dlatego błogosławi go i przeklina, naznaczając mu los poety. Orcio stanie się romantykiem, wizjonerem obcującym z duchami, pozbawionym normalnego dzieciństwa. Karą dla Męża za oddanie się poezji i lekceważenie rodziny będzie obłęd żony i choroba syna.
„Moralność pani Dulskiej” to najsłynniejsza komedia Gabrieli Zapolskiej, w której autorka z pasją ukazała obłudę „porządnego mieszczaństwa”. Dulska, właścicielka kamienicy tyranizuje rodzinę i lokatorów, ingeruje w życie wszystkich, panuje nad sytuacją. Wymawia mieszkanie kobiecie, która z miłości usiłowała popełnić samobójstwo. Pisano o tym w gazecie, a Dulska jak ognia obawia się skandalu. Nie przeszkadza jej wcale wynajmować mieszkanie kobiecie lekkich obyczajów, jeśli tylko będzie ukrywać przed innymi uprawiany proceder. Patrzy przez palce na romans syna Zbyszka ze służącą Hanką – dzięki temu chłopak więcej przebywa w domu. Kiedy okazuje się, że dziewczyna jest w ciąży, a Zbyszko obwieszcza zamiar poślubienia służącej matka wpada w popłoch. Triumfuje Dulska i jej maksyma: „Na to mamy cztery ściany i sufit, aby brudy swoje prać w domu i aby nikt o nich nie wiedział”. Dulska rani swoim zachowaniem nie tylko rodzinę, jednak jej błędy nie pociągają za sobą żadnych konsekwencji.

Jacek Soplica z „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza był buntownikiem, hulaką, indywidualistą. W młodości nieszczęśliwie zakochał się w Ewie, co doprowadza do zabójstwa jej ojca – Stolnika Horeszki. Jest to wielki błąd i grzech. Jednak Jacek Soplica chce odpokutować za swoje winy. Staje się cichym i pokornym zakonnikiem, przyjmuje nazwisko ksiądz Robak. Przechodzi wewnętrzne przeobrażenie, odrzuca pychę i dumę na rzecz ważnych idei. Dopiero po jego śmierci (zostaje śmiertelnie ranny podczas walki z Moskalami osłaniając swoim ciałem Hrabiego) dowiadujemy się o jego pochodzeniu, o tym, że ksiądz Robak to Jacek Soplica pokutujący za dawne winy.

Wszyscy bohaterowie, których wymieniłam popełnili w swoim życiu jakiś błąd, obrali złą drogę. Różnią się tym, że część z nich odczuwa swoje złe, niewłaściwe czyny dopiero po śmierci (przeżywając katusze tułaczki między ziemią a niebem), część ma świadomość popełnionego błędu i za wszelką cenę stara się go naprawić lub w jakiś sposób odpokutować, a pozostała część kompletnie go nie dostrzega. Tak jest do dziś, ponieważ wszyscy popełniamy błędy, nikt nie jest nieomylny, idealny. Różnica polega na skali tego błędu i tym czy potrafimy go dostrzec i naprawić.