Bohaterowie literaccy, których rozumiesz i podziwiasz. Uzasadnij swoje wybory.

Proces kształtowania się bohatera ulegał ciągłym zmianom, wynikającym zachodzących na świecie przemian społecznych, ustrojowych i politycznych.. Sytuacja ta miała ogromny wpływ na kształt ówczesnej i współczesnej twórczości literackiej, która w różny sposób, na przełomie wieków, starała się pobudzić Polaków do walki, głębszej wiary czy innych poglądów danej epoki. Jakby abstrahując od omawianego okresu historycznego, można stwierdzić, że postępowanie każdego bohatera literackiego jest podporządkowane w dużej mierze aktualnej sytuacji, stosownie do ideałów epoki, której jest reprezentantem. W omawianej pracy sens ma wyróżnienie bohaterów literatury, którzy odegrali znaczącą i nieprzypadkową rolę w tworzeniu charakterystycznych ideałów, czy też wzorców postępowania, szczególnie odpowiadających danej epoce.
Prometeusz, ciało człowieka ulepił z gliny i łez, a duszę dał z iskier rydwanu słońca. Człowiek był bezbronny wobec przyrody, więc bohater postanowił skraść bogom ogień i nauczyć ludzi posługiwania się nim. Zemstą Zeusa było wysłanie na ziemię Pandory wraz z puszką zawierającą troski, choroby . Prometeusz uknuł podstęp - ofiarą składaną bogom stały się kości. Został ukarany - z przykutego do skał Kaukazy bohatera, orzeł wyjadał wątrobę, która regenerowała się. Prometeusz stanowi symbol poświęcenia jednostki dla społeczeństwa - prometeizm. Podobnie jak biblijny Adam jest buntownikiem przeciw "tyranii niebios". Jest on bohaterem który potrafił przeciwstawić się temu co uważał za złe i niewłaściwe. Nie boji się głośno wyrażać swoich opinii i dla dobra ogółu jest w stanie poświęcić samego siebie.
Opowieść o „synu marnotrawnym” opowiada o ojcu i dwóch synach. Kiedyś młodszy postanowił opuścić dom rodzinny i spróbować szczęścia w świecie. Wrócił po latach, bez grosza przy duszy i głodny a ojciec przyjął go z powrotem z radością i bez wyrzutów. Powinien być on przykładem ojca dla każdej ówczesnej rodziny. Często rodzice nie potrafią wybaczać popełnianych przez swe dzieci błędów i dlatego coraz więcej jest konfliktów w naszych rodzinach. Jest to człowiek dobry, żyjący według nakazów Bożych.
Jacek Soplica jest przede wszystkim postacią dynamiczną, zmieniającą się wewnętrznie w miarę rozwoju akcji. Cechuje go nieprzeciętność i dlatego ma szansę osiągnąć znacznie więcej niż inni. Po zabójstwie Stolnika, Jacek był skłócony ze światem i samym sobą. Jako ksiądz Robak przestaje działać w pojedynkę, staje się częścią ogromnego przedsięwzięcia i służy wielkiej idei odzyskania przez Polskę niepodległości. Przy pożegnaniu wyznaje Tadeuszowi, że jest jego ojcem a Sędziemu i Gerwazemu opowiada swe dzieje. Jest przykładem prawdziwego bohatera który broni tamtych zasad oraz stara się naprawić to co złego uczynił. Fakt, że przez długą część swojego życia ukrywał się przed całym światem może być tłumaczone przez wstyd do swojego wcześniejszego zachowania. Potrafił jednak przyznać się do błędu i starał się naprawić wyrządzone przez siebie krzywdy.
Cezary Baryka jest bohaterem pragnącym nieść światu sprawiedliwość, równość i dobrobyt. W „Przedwiośniu” nie ma postaci, która reprezentowałaby niepodważalną rację. Główny bohater jest młodzieńcem poszukującym dla siebie idei i swojego miejsca w odrodzonej Polsce. Obcy w kraju, wyraźniej widzi jego sytuację i silniej przeżywa rozbieżność między idealnym wyobrażeniem o wolnej ojczyźnie a realnością. Gdy dyskutuje z komunistami, przywołuje argumenty Gajowca (stopniowe, a zatem powolne reformy, których podstawą powinna być stabilizacja pieniądza, upowszechnienie oświaty, sprawna dobrze zorganizowana policja państwowa ), rozmawiając zaś z Gajowcem - przeciwstawia się jego poglądom powtarzając to, co usłyszał na zebraniu komunistów (a zatem proponuje rewolucję, a co za tym idzie utopienie kraju w krwi i zagrożenie jego bytu państwowego). Miota się między różnymi ideami, nie utożsamiając się z żadną z nich. Chce jednak zmian. Chce bezkrwawej drogi do realizacji ideałów wolności, równości, braterstwa. Jest on bardzo podobny do ówczesnej młodzieży, która też szuka własnego miejsca i odpowiedniej drogi na świecie. Cezary jest mi bardzo bliską osobą mimo iż żyjemy w całkiem odległych czasach. Ciężko mu było zapewne po utracie rodziny, przyjaciół, utracie ukochanej kobiety a jednak dążył do czegoś i starał się nie być bierny.
Stanisława Bozowska była lubiana i szanowana, potrafiła żyć wśród chłopów i skutecznie dzielić się z nimi swoją wiedzą i doświadczeniem. Konsekwentna w działaniu, uparta i wytrwała w działaniu nie osiągnęła postawionych sobie celów. Może gdyby nie odrzuciła miłości Obareckiego a chociażby pracowali by jako przyjaciele uzyskali by o wiele więcej niż w pojedynkę. Uważam ją za wspaniała kobietę gdyż potrafiła dążyć do postawionych przez siebie celów, była wytrwała i potrafiła docenić wartość życia ludzkiego.
Debbie, główna bohaterka „Albatrosa” okazała się prawdziwą bohaterką. Prowadziła spokojne życie w dużym mieście i po namowie przyjaciół wybrała się w niebezpieczną podróż morską. Wszystko było wspaniałe do momentu kiedy cała ich wyprawa zmieniła bieg o 180 stopni. Śmierć dwójki przyjaciół, głód, zimno , sztorm nie pozwoliły by się poddała. To dzięki niej przeżyła wraz z Bradem. Była to kobieta wytrzymała, silna psychicznie. Bardziej dbała o dobro innych niż o siebie samą. Chciałabym być tak silna i mądra jak ona.
Można stwierdzić, że każda epoka znajdowała swoje odzwierciedlenie w literaturze tworzącej nowych bohaterów, niekiedy nawet podając wzorce do naśladowania. Bohater ulegał permanentnej ewolucji. Literatura jest bardzo bogata i obszerna, a bohaterów tak wielu, że nie sposób przybliżyć sylwetki ich wszystkich. Jednak przedstawione postacie, według mnie, są dość wyraźną syntezą rzeczywistych tendencji w danych okresach literackich i dość dobrze je charakteryzują. Są to bohaterowie których podziwiam i szanuje i uważam, że każda z tych osób wnosi coś dobrego do naszego życia.