Mimo niekorzystnych warunków politycznych, nie w pełni ukształtowanych granic (patrz: poprzednie tematy), już 26 I 1919 roku przeprowadzono pierwsze po odzyskaniu niepodległości wybory parlamentarne. Ich podstawą była ordynacja wyborcza określona 28 XI 1918 roku.
Głosowanie można było przeprowadzić tylko tam, gdzie nie toczyły się już działania zbrojne (byłe Królestwo Polskie, zachodnia Małopolska), co obniżało wprawdzie wiarygodność wyników, ale umożliwiało powołanie pierwszych organów władzy ustawodawczej. Wybierano tylko posłów do Sejmu (liczył on wówczas 394 osoby), bowiem o istnieniu Senatu zadecydowała dopiero <Konstytucja marcowa> z 17 III 1921 roku. Pierwsze wybory do Senatu odbyły się zatem w 1922 roku. W głosowaniu do Sejmu Ustawodawczego odnotowano bardzo wysoką frekwencję: od 60 do 90%, w zależności od obwodu wyborczego. Zwyciężyła w nich prawica skupiona w bloku Zjednoczenie Ludowo Narodowe (główną siłą polityczną w tym sojuszu była Narodowa Demokracja), otrzymując 35,8% mandatów. Wyniki innych partii: PSL Wyzwolenie – 15%, PSL Piast – 11,7%, Polskie Zjednoczenie Ludowe – 8,9%. Pierwsze posiedzenie tego sejmu odbyło się 10 II 1919 roku.