1. ‘swawolna zabawa, gonitwy, skoki, popisy zręczności, szczególnie w jeździe konnej’; 2. dawniej harc (herc) pierwotnie w znaczeniu ‘potykanie się, starcie pojedynczych, lekko uzbrojonych wojowników przed bitwą; utarczka zbrojna, początek bitwy’ (od XVI w.).
Pochodzenie:
Od XVI w.; zapożyczenie ze stczes. harc ‘pojedyncze starcie bojowe, potyczka,utarczka’ < węg. harc ‘bój, bitwa’.
Pierwotna postać
W XVI w. rzadko występowała forma herc.
Źródło
Począł ich na harc wyzywać.
Maciej Stryjkowski (ok. 1547-po 1582)
Kilka ich na harcu z konia zbodzie.
Łukasz Górnicki (1527-1603)
poleca
67%
6 głosów
harcerz
1. ‘członek polskiej organizacji skautowskiej (harcerstwa)’ (XX w.); 2. dawniej ‘żołnierz lekkozbrojny potykający się z wrogiem w pojedynkę przed bitwą, harcownik’; od XV w.; pochodzi od stczes. harcieř ‘harcownik’, czes. przestarzałe harciř ‘pionier, skaut’ < niem. Hartschier, Hertschier < wł. arciere ‘łucznik’; w XVI w. również w formie arcerz
poleca
100%
4 głosy
harcować
1. ‘wyprawiać harce, dokazywać, swawolić, skakać, hasać’; 2. dawniej ‘prowadzić utarczkę (zwykle konno) w pojedynkę, odbywać harce przed bitwą, bić się, walczyć’; 3. ‘skakać, uganiać się na koniu, popisywać się zręcznością w sztuce rycerskiej’; 4. ‘szybko się poruszać, robić zamieszanie; robić, co się chce’; od XVI w.; utworzony od stczes. harcovati ‘odbywać harce przed bitwą, walczyć w pojedynkę’, dziś czes. harcovat ‘walczyć, atakować; włóczyć się, podróżować’ < stczes. harc
poleca
b/d
harcownik
‘żołnierz biorący udział w harcach’.
poleca
50%
4 głosy
harcownik
‘żołnierz biorący udział w harcach’.
Podobne teksty: