Struktura przestrzenna określa sposób rozmieszczenia osobników danej populacji w obrębie siedliska, co uwarunkowane jest przez biologię gatunku oraz zasoby środowiska.
W obrębie tej przestrzeni występują różne typy rozmieszczenia osobników: równomierne, losowe i skupiskowe:
– Rozmieszczenie równomierne w warunkach naturalnych występuje rzadko. Uwarunkowane jest jednorodnością środowiska, która sprawia, iż odległości między osobnikami są w miarę jednakowe. U roślin przykładem jest rozmieszczenie traw tworzących łan lub kaktusów rosnących na pustyni, które konkurują o wodę. U zwierząt występuje np. u pingwinów oraz zwierząt wykazujących terytorializm. Ponadto spotykane jest w populacjach wielu roślin uprawnych: w polu, sadzie, szkółkach leśnych.
– Rozmieszczenie losowe jest również rzadkie w przyrodzie. Może być uwarunkowane przez zróżnicowane warunki środowiska lub przypadkowe działanie różnych czynników, np. rozsiewanie nasion przez wiatr.
– Rozmieszczenie skupiskowe jest najczęstsze. Polega na łączeniu się osobników w grupy, kolonie, stada. Może być stałe lub okresowe (np. watahy wilków zimą). Ułatwia obronę, zdobywanie pokarmu, opiekę nad potomstwem, ale równocześnie zwiększa konkurencję w obrębie grupy. Związane jest z mozaikowatością siedliska oraz właściwościami samej populacji. Efektem takiego rozmieszczenia jest wzrost zagęszczenia osobników. Stan taki opisuje reguła Alleego, która mówi, iż zarówno zbyt duże zagęszczenie, jak i zbyt małe mogą działać ograniczająco na populację.