Sofokles "Antygona" - charakterystyka Antygony

Tytułową bohaterką dramatu Sofoklesa pt. „ Antygona ” jest właśnie Antygona z rodu Labdakidów, córka Edypa i Jokasty, kazirodczego związku matki i syna, siostrą Ismeny oraz tragicznie zmarłych Polinejksa i Eteokla, a także narzeczoną Hajmona – syna Kreona.

Kreon , król Teb, wydał zakaz pochówku zmarłego brata bohaterki - Polinejksa, gdyż uznał go za zdrajcę. Antygona postanawia mu się przeciwstawić. Poznajemy ją w momencie moralnych rozterek. Pochować brata, który został ogłoszony zdrajcą, czy też usłuchać rozkazu swojego stryja. Mimo iż jest młoda, piękna, zakochana i chce żyć, wybiera uczucia. Ma jednak świadomość, że czeka ją za to śmierć, ale poczucie obowiązku i konieczność wypełnienia praw boskich jest silniejsza niż wola życia. Nie może zrezygnować z tego, co uważa za słuszne i moralne.

Bohaterka buntuje się przeciw despotycznej władzy króla, który swym rozkazem łamie święte, odwieczne zasady boskie i naraża na nieszczęście swoją rodzinę.
Swoją śmiałość i odwagę Antygona wykazała w kłótni z Kreonem, któremu tylko ona potrafiła się przeciwstawić, co świadczy o jej nieposłuszeństwie i śmiałości. Sam autor charakteryzuje ją jej imieniem, bo z greckiego „Antigone” oznacza wrogi, zbuntowany, opozycyjny. Mimo że działając na własną rękę, dokonała poważnego wykroczenia, miała siłę i odwagę dumnie bronić swoich racji, nie godząc się na żadne kompromisy.

Przeciwstawienie się bohaterki Kreonowi świadczy również o jej wielkiej miłości do brata i rodziny, wrażliwości oraz wielkim sercu. Ukazała bezinteresowność i lojalność wobec Ismeny zwalniając ją z współpracy nad przestępstwem, w obawie o jej życie. Przekonując siostrę mówi:
„Ja ci nie każę niczego, (...)
ja brata
Pogrzebię sama(...)”

Była uczciwą i szlachetną osobą, gdyż potrafiła przyznać się do winy i w dodatku robiąc to bez żadnej skruchy mówiąc:
„Jam to spełniła, zaprzeczać nie myślę”

Oprócz zalet, jak każdy człowiek, Antygona miała także i wady. Jedną z nich, jest pycha, którą bohaterka pokazała podczas rozmowy z królem „(...) skąd bym piękniejsza ja sławę
uszczknęła, jako z brata pogrzebania?”, chcąc pochowania brata z zamiarem doznania sławy i chwały.

Antygona tuż przed wyrokiem śmierci zawahała się i przestraszyła. Zaczęła lamentować nad sobą i swoim postępowaniem:
„Ani zaznałam miłości,
Ani mi zabrzmi żadna pieśń weselna;
Ale na ziemne Archeonu łoże
Ciało nieszczęsne me złoże”
„O, ja nieszczęsna!” oraz zdawać sobie sprawę z tego, co straciła.

Antygona, skazana na głodową śmierć w zamurowanej celi, popełniła samobójstwo. Spóźniona decyzja Kreona nie mogła zmienić już jej losu.

Sądzę , że Antygona była prawą i szlachetną osobą. Cenię ją za przywiązanie do rodziny, niemałą odwagę i niezłomność charakteru. Zachwyt wzbudza we mnie także jej upór i odwaga, z jaką mogła przeciwstawić się władzy wyższej. Mimo że miała chwile słabości i czasami przejawiała cechy egoizmu, uważam, iż jest godna naśladowania.