Buntowniczka Antygona w dramatach innych epok

Nie tylko starożytni twórcy, tacy jak Sofokles czy Eurypides, pisali o tragedii Antygony. Postać ta zafascynowała także twórców późniejszych epok. Artur Maria Swinarski jest autorem m.in. dramatu Godzina Antygony, Roman Brandstaetter napisał Ciszę (w pierwszej wersji Winogrona Antygony), antyczna bohaterka zainspirowała też Jeana Cocteau i Bertolta Brechta. Akcję umieszczano często w innych, uwspółcześnionych realiach, np. w sztuce Swinarskiego rzecz dzieje się w czasie rewolucji w Hiszpanii (proboszcz nie chce pogrzebać na swoim cmentarzu żołnierza walczącego po stronie buntowników). U Brandstaettera natomiast następuje reinterpretacja mitu: bohaterka spełnia swój obowiązek, ale bez przekonania, bo nie wierzy już w żadne wartości moralne. Najbardziej znaną współczesną aluzją do antycznej bohaterki jest sztuka Janusza Głowackiego Antygona w Nowym Jorku, której akcja rozgrywa się w Tompkins Square Park wśród bezdomnych. Portorykańska dziewczyna, Anita, chce godnie pochować ukochanego; odbiera sobie życie, wieszając się w bramie parku, bonie może znieść restrykcji wobec bezdomnych...