Analiza i interpretacja wiersza "Prorok" A. Puszkina.

Analizując i interpretując wiersz Aleksandra Puszkina „Prorok”, scharakteryzuj wizerunek romantycznego poety i romantycznej poezji.

Aleksander Puszkin, był to człowiek wybitny, wielki poeta, dramaturg rosyjski, oraz najwybitniejszy przedstawiciel romantyzmu w Rosji. Napisał wiele wybitnych dzieł i wierszy. Jednym z nich jest wiersz pt. ?Prorok?. Jest to utwór o artyście, który podobnie jak prorok został wybrany przez Boga do głoszenia prawdy i o sztuce(poezji), przez którą poeta ma głosić Boże posłannictwo. Puszkin ukazuje nam w tym wierszu poetę(artystę), jako jednostkę wybitną, która została wybrana, natchniona przez Boga. O takim człowieku nie można powiedzieć, że jest on przeciętny. Wyraża on wolę Boga, jest jego posłańcem. Posiada on liczne talenty, którymi obdarzył go sam Bóg. Nie sposób nie dostrzec tu podobieństw owego artysty-proroka do innych bohaterów pochodzących z dzieł poetów okresu romantyzmu. Podobni do niego są np. Hrabia Henryk i jego syn Orcio z ?Nie-Boskiej komedii? Z. Krasińskiego, ks. Piotr z III cz. ?Dziadów? A. Mickiewicza, czy w pewnym stopniu Kordian z utworu o tej samej nazwie J. Słowackiego. Hrabiego Henryka wiąże z artystą-prorokiem to, że obaj są poetami, ich dar pochodzi od Boga. Czuje się on jednostką wybitną, jego poezja jest natchniona. Orcia łączy nie tylko tak jak w przypadku Hrabiego bycie poetą, on również był prorokiem. Przewidywał przyszłość tak, jak miał to robić artysta. Natomiast ks. Piotra z artystą-prorokiem wiąże proroctwo nie bycie poetą. To ów kapłan przepowiadał dalsze losy świata tak jak miał to robić poeta. Jego dar pochodził podobnie jak u wszystkich poprzednio przeze mnie wymienionych od Boga. Kordiana łączy bycie poetą, chęć zbawienia świata oraz wywodzenie się jego talentu od Stwórcy. Można zatem stwierdzić, że ten utwór w jakimś stopniu jest połączony swoją treścią z innymi dziełami tamtego okresu. W wierszu tym mówi do nas poeta. Nie ma, jednak konkretnego adresata. Są nimi po prostu ludzie, czytelnicy. O tym, że autor mówi w pierwszej osobie świadczą słowa: np. ?I Boga głos przywołał mnie??.
Osoba mówiąca w utworze zwraca się do odbiorcy za pomocą monologu. Wiersz ten nie posiada budowy stroficznej. Występują rymy, anafory oraz epitety stwarzające wzniosłą atmosferę utworu i ukazujące ?magię? przedstawionego zdarzenia. Aleksander Puszkin w wierszu zastosował obrazowanie metaforyczne, wprowadza sytuacje nadprzyrodzone, takie, jak przemiana człowieka w poetę , oraz mistyczne postaci, na przykład anioł Serafin. Podmiot liryczny, czyli człowiek dręczony przez wewnętrzną pustkę, uczucie rozdarcia i odosobnienia, spotyka na swojej drodze sześcioskrzydłego Serafina. Ów anioł nadał sens jego życiu. Otworzył mu on oczy na rzeczy, zjawiska, których jeszcze nie widział. Zaczął słyszeć dźwięki, których nigdy dotąd nie dostrzegał, począł widzieć rzeczy, na które do tej chwili nie zwracał uwagi lub ich nie spostrzegał. Owo spotkanie odbyło się w miejscu odosobnionym, a mianowicie gdzieś w głębi pustyni, na drodze. Ta wizyta spowodowała zmianę jego życia na zawsze. Efektem działań Serafina jest rozumienie natury. Zaczął on rozumieć burzę, pojął sens tego wszystkiego co go otacza np. wzrost roślin. Następnie Serafin wyrwał mu z ust język, który kłamie. Włożył mu nowy, a było nim żądło żmii. To działanie miało sprawić, iż nie będzie on już nigdy grzeszny, będzie łatwiej może wyrażać swoje myśli, będzie mówił prawdę. Ma on odważnie głosić prawdę, nawet, gdy ta się nie spodoba ludziom. Przez to, że jego językiem jest teraz żądło żmii to jego mowa będzie ostra. Następną czynność jaką wykonał anioł było wyjęcie kamiennego serca i włożenie poecie gorącego serca. To działanie miało na celu dodanie artyście odwagi. Podczas tej ?operacji? Bóg powierzył mu misję do zrealizowania. Jej celem było głoszenie prawdy i jej tworzenie. Musi walczyć z kłamstwem. Ma on patrzeć, przeplatać słowem serca ludzi tzn. mają oni patrzeć oczami na świat tak, jak poeta. Musi do nich trafiać. Nie może jednak robić to w sposób brutalny. Jego obowiązkiem jest kierować się miłością, aby osiągnąć swój cel.
Utwór ten jest wierszem lirycznym. Występuje tu liryka wyznania. Cała akcja tego wiersza odbywa się podczas snu podmiotu lirycznego, a ów wiersz jest jego zapisem. Autor wprowadza do swego dzieła sytuacje nierealne. Do takich można zaliczyć wyrwanie serca z klatki piersiowej poety, czy wyrwanie języka z jego ust. Rozmowa z aniołem na pustyni, również należy do rzeczy nierzeczywistych, jednak tutaj ktoś może powiedzieć, że taki przypadek może się zdarzyć. Ja jednakże skłaniałbym się ku pozostaniu przy fakcie, iż jest to sytuacja wymyślona. Puszkin zastosował w tym wierszu także mowę niezależną. Za przykład niech posłuży zacytowanie głosu Boga: ?Prorocze? wstań! i źrzyj! i twórz!?. Poeta romantyczny to prorok. Prorok przepowiada przyszłość, którą powierzył mu Bóg. To on go tworzy i powołuje. Autor w tym utworze opisuje to w sposób metaforyczny. W tym dziele Aleksandra Puszkina występują motywy biblijne, których celem jest podkreślenie boskiego pochodzenia poety-artysty i sztuki. Są to pojawienie się boskiego wysłannika-anioła Serafina, motyw proroka, objawienie na pustyni, która symbolizuje wiele wydarzeń z Biblii np. 40 dni postu Jezusa, które spędził właśnie na pustyni. W tym wierszu występuje również stylizacja biblijna poprzez anaforę. Ową anaforą w tym utworze jest spójnik ?I?. W Biblii wiele tekstów zostało napisanych w taki sposób. W tym dziele Puszkin zawarł również zakres terenu po którym artysta ma się poruszać. Otóż poeta romantyczny ma działać na całym świecie. Nie ma dla niego ograniczeń. Aby wzmocnić swój przekaz Bóg w tym wierszu posługuje się zdaniami wykrzyknikowymi. Stwórca poprzez taki język nakazuje poecie-artyście działanie, które ma podjąć natychmiast. Jaki jest artysta według Puszkina? Otóż jest to jednostka wybitna, wybrana przez Boga i przez niego natchniona, wyrażająca jego wolę, obdarzona przez Stwórcę talentem i zdolnościami profetycznymi, rozumieniem tajemnic natury, wprowadzona przez Pana Najwyższego w tajemnicę istnienia. Jest to ktoś niezwykły i nieprzeciętny. W tym utworze autor zawarł, również koncepcje dotyczącą sztuki, a konkretnie poezji. Według Puszkina poeta został obdarzony pewnym darem od Boga. Tym darem jest poezja. Ten talent nie jest jednak dany każdemu śmiertelnikowi. Zostaje on nadany tylko wybitnemu artyście. W każdym razie jest to dar nadprzyrodzony. Czemu Bóg obdarza tą zdolnością tylko artystów? Tylko oni potrafią w sposób wyrafinowany dotrzeć do ludzi. Ich głównym narzędziem, ma być poezja. Bóg każe poecie z jej pomocą wspomóc swoje oddziaływanie na ludzi. Ma to robić poprzez swoje dzieła, a nie tak jak starożytni biblijni prorocy poprzez słowo głoszone pośród ludu. Stwórca daje poecie-artyście także zadania, które ta poezja ma spełniać. Te zadania to: kształtowanie ludzi, tworzenie dobra i odkrywanie tajemnicy istnienia. Co to znaczy, że poeta ma kształtować ludzi? Musi on ?przeplatać serca ludzi? czy docierać do nich przez swoje utwory, głosić prawdę o Bogu, przekazywać jego zamiary i oddziaływanie. Nie wolno mu jednak robić to w sposób nieuczciwy. Ma to być język prawdy. Ma on również tworzyć dobro, czyli jego poezja ma być piękna i moralna. Tylko taka przyniesie chwałę Bogu i odpowiednio odda boski przekaz. Poeta, jako prorok ma obowiązek poprzez poezję odkrywać przed ludźmi tajemnice istnienia. Gdy spełni on wszystkie powyższe zadania wtedy będzie on mógł powiedzieć, że był dobrym prorokiem i wypełnił w pełni wolę Boga.
Podsumowując stwierdzam, że artysta posiada dar nadprzyrodzony. Jest on jednostką wybitną, nieprzeciętną, wybraną przez Boga do realizacji swoich celów. Od spotkania ze Stwórcą stał się on prorokiem. Jego głównym narzędziem do wypełniania woli boskiej jest poezja. Jej źródło jest irracjonalne. Zadaniem artysty(poety) i poezji(sztuki) jest posłannictwo i realizacja woli Boga. Musi on to czynić w sposób dobry, piękny i moralny. Poeta musi być świadom tego, iż wszystko co robi odbywa się z pomocą Boga i ku jego chwale. Wiersz Aleksandra Puszkina pt. ?Prorok? jest apoteozą sztuki i artysty, to znaczy, że w tym wierszu występuje uwielbienie, uwznioślenie wielkości artysty(poety) i sztuki(poezji). Autor mówi nam, iż poeta i poezja to rzeczy najwyższe. Istnieją one ku chwale boskiej, dla Boga. To właśnie dzięki byciu narzędziami Stworzyciela, są one najważniejsze i najwyższe.