Tasiemce

Tasiemiec nieuzbrojony (Taenia saginata) - pasożyt człowieka i bydła z rodzaju tasiemców. Rozmnaża się wyłącznie u człowieka. Najczęściej spotykany tasiemiec w Polsce (u 0,5 do 1% ludzi). Występuje także w innych krajach Europy Wschodniej, Filipinach, Ameryce Centralnej i Południowej.
Umiejscowienie: jelito cienkie człowieka
Rozmiary: do 10 m długości
Posiada przyssawki za pomocą których przytwierdza się do ściany jelita
Nie posiada przewodu pokarmowego, dzięki czemu energię potrzebną do strawienia pokarmu wykorzystuje do rozrodu. Nie potrzebuje przewodu pokarmowego, ponieważ żyje w jelitach gdzie znajduje się przetworzony pokarm w postaci mleczka pokarmowego. Różni się od tasiemca uzbrojonego tym, że nie posiada haczyków. Zamrażanie mięsa do -10C zabija pasożyta po ok. pięciu dniach.
Cykl rozwojowy:
1. Wypełnione jajami człony tasiemca są wydalane wraz z kałem z organizmu żywiciela ostatecznego (człowieka)
2. Jaja są zjadane przez żywiciela pośredniego (bydło)
3. W jelicie krowy z jaja wylęga się pierwsza postać larwalna - kulista onkosfera
4. Larwa przedostaje się przez ścianki jelita do naczyń krwionośnych i wędruje wraz z krwią do mięśni
5. Onkosfera przekształca sie w następna larwę - wągra (cysticerkus)
6. Wągry przedostają się do żywiciela ostatecznego, kiedy ten np. zje surową albo półsurową zarażoną wołowinę

Tasiemiec uzbrojony, (Taenia solium) jeden z dwóch głównych gatunków tasiemców (Cestoda), które pasożytują w przewodach pokarmowych wszystkich chyba rodzajów kręgowców, nie wyłączając człowieka. Posiada on w przeciwieństwie do tasiemca nieuzbrojonego haczyki za pomocą których przytwierdza się do ściany jelita cienkiego. Tasiemce mają długie, płaskie ciało, przypominające wyglądem tasiemkę. Są wysoce wyspecjalizowane do pasożytniczego trybu życia. Ciało tasiemca składa się z szeregu powtarzających się segmentów zwanych proglotydami. Każdy taki segment jest kompletną maszyną rozrodczą, wyposażoną w narządy męskie i żeńskie, produkującą do 100000 jaj. Proglotydy najdalej odsunięte od główki, zwane macicznymi, zawierają dojrzałe jaja. Segmenty te odrywają się kolejno od ciała tasiemca i wraz z kałem opuszczają organizm żywiciela ostatecznego. Długość dorosłego pasożyta może wynosić nawet 15 metrów.
Tasiemcem uzbrojonym można się zarazić zjadając niedogotowaną wieprzowinę, pochodzącą od zakażonej świni.
Oprócz przewodu pokarmowego tasiemiec uzbrojony może się osadzić w mięśniach i narządach wewnętrznych człowieka jako larwa wągier. Szczególnie niebezpieczne są przypadki osadzenia larwy w mózgu, uciskając go może ona wywoływać objawy podobne do padaczki.

Tasiemiec bąblowcowy (Echinococcus granulosus) Dorosły tasiemiec jest niewielki (do 5 mm)i żyje w jelicie psa, wilka, rzadziej lisa. Przeżuwacze, świnie, rzadziej konie, zarażają się przez zjedzenie trawy zanieczyszczonej odchodami. Zarazić może się również człowiek nieprzestrzegający zasad higieny w kontaktach z psami, które podczas spaceru mogą zarazić się tasiemcem. Z połkniętego jaja wylęga się onkosfera, która przedostaje się do wątroby lub płuc i przekształca w wągra. Dorosły wągier (bąblowiec lub echinokok) jest olbrzymi, może dochodzić do rozmiarów ludzkiej głowy i zawiera w sobie liczne drobne pęcherzyki z tysiącami główek tasiemca. Bruzdogłowiec charakteryzuje się dużym zapotrzebowaniem na witaminę B12, której niedobory w organizmie ludzkim mogą się objawić poważną anemią. Jednak jeszcze poważniejsze skutki niesie w sobie obecność larw tego tasiemca, gdy człowiek jest żywicielem pośrednim. Wągry osadzające się w mięśniach powodują bóle i upośledzenie ich czynności; mogą się także zagnieździć w innych narządach, a w najgorszych przypadkach powodują śmierć.

Motylica wątrobowa (łac. Fasciola hepatica, ang. sheep liver fluke) przywra do ok. 30 mm długości o złożonym cyklu życiowym. Forma dojrzała pasożytuje w przewodach żółciowych wątroby roślinożerców (gł. bydła, owiec, kóz oraz niekiedy człowieka) - żywicieli ostatecznych. Zarażenie następuje zwykle latem i jesienią.
Dorosła motylica, żyjąc w wątrobie, składa jaja, które z żółcią przedostają się do jelita i stąd wraz z kałem na zewnątrz. Aby nastąpił dalszy rozwój, jaja muszą trafić do wody, gdzie wylęga się z nich pierwsze pokolenie larwalne - orzęsione miracidium (dziwadełko). Miracidium, mające dość dobrze rozwinięty układ nerwowy, a nawet dwie plamki oczne, aktywnie wnika do ciała wodnego ślimaka (błotniarki moczarowej), gdzie przekształca się w następny typ larwy - sporocystę. W jej wnętrzu tworzy się kilka następnych larw (dochodzi tu do rozmnażania bezpłciowego), zwanych rediami. W każdej powstaje kilka następnych redii lub też następnych postaci larwalnych - cerkarri (znów rozmnażanie bezpłciowe), które mają dwugałęziste jelito, dwie przyssawki oraz ogonek służący do pływania. Cerkarie aktywnie opuszczają ciało ślimaka i przez pewien czas pływają swobodnie w wodzie. Jeżeli w ciągu doby nie zostaną zjedzone przez żywiciela ostatecznego, to tracą ogonek i osiadają na roślinach wodnych, gdzie otaczają się osłonką (cystą). Ta postać motylicy nazywa się metacerkarią. Metacerkarie mogą czekać do pół roku aż żywiciel ostateczny zje rośliny z cystami. W jelicie roślinożercy młode motylice przechodzą do naczyń krwionośnych i żyłą wrotną dostają się do wątroby (zazwyczaj do przewodów żółciowych), gdzie po 3-4 miesiącach dorastają. Motylica wywołuje chorobę zwaną fascioloza.

Włosień kręty (Trichinella spiralis) należy do nicieni.
Jest najgroźniejszym pasożytem człowieka - wywołuje chorobę włośnicę (trychinozę). Zakażenie następuje po zjedzeniu zakażonego mięsa świni lub dzika. W żołądku człowieka, pod wpływem enzymów trawiennych, otorbione larwy (znajdujące się wcześniej w mięśniach zwierzęcia) wydostają się z otoczek, a następnie przedostają się do jelita cienkiego. Tam w przeciągu 48-72 godzin osiągają dojrzałość płciową i kopulują. Po kopulacji samce giną, a samice przedostają się do węzłów chłonnych. Tu nie składają jaj gdyż są larworodne. samice rodzą żywe larwy L1 - każda samica około 1500. Z węzłów chłonnych jaja dostają się do krwi, a wraz z nią do mięśni poprzecznie prążkowanych. Po wniknięciu do włókna mięśniowego zwijają się spiralnie i otorbiają. Niektóre giną, inne zachowują zdolność do zarażania nawet przez kilkadziesiąt lat. Te, które przetrwają mogą nas zaatakować wywołując wiele spustoszeń w organizmie. Objawy są początkowo takie jak podczas grypy: wysoka temperatura i rozległe bóle w całym organizmie, dlatego trudno rozpoznać, że jest to spowodowane włośnicą. Włosień spiralny jest bardzo niebezpieczny, gdyż może dopowadzić nawet do zgonu swojego nosiciela.
Wykrywanie trychin w mięsie jest stosunkowo łatwe, choć czasochłonne. Do punktu badań trafia najczęściej próbka zbiorcza, którą poddaje się obróbce mechanicznej, trawi się je w specjalnym roztworze składającym się z enzymów trawiennych oraz wody. Podczas wirowania dochodzi do ostatecznego rozpuszczenia osłonki wapniowej i "gołe" larwy swobodnie opadają na dno. Spuszcza się próbkę na szkiełko podzielone na sektory. Pod powiększeniem trychinoskopu szuka się tych larw. Dzięki tej pracy lekarzy weterynarii za każdym razem gdy kupujemy mięso w sklepie możemy mieć pewność, że nie znajdują się w nim trichinella spiralis.