Bezpieczeństwo wewnętrzne w U.E.

Bezpieczeństwo jest sprawą największej wagi dla obywateli Europy. Podczas piątej z kolei kadencji Parlamentu Europejskiego wszedł w życie Traktat z Amsterdamu, nastąpiło stopniowe „uwspólnotowienie" polityki wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, a w listopadzie 1999 w Tampere przyjęto ambitny plan działań w celu utworzenia przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. W tym kontekście kwestią o zasadniczym znaczeniu jest wzmocnienie bezpieczeństwa wewnętrznego poprzez zwalczanie nielegalnej imigracji, przestępczości zorganizowanej, handlu ludźmi i narkotykami.

I. Działania podejmowane przez Unię Europejską

Podczas spotkania na szczycie w Tampere Rada Europejska podjęła decyzję o wdrożeniu wspólnej polityki azylowej oraz o ustanowieniu wspólnego, europejskiego systemu udzielania azylu. Pierwsze środki i normy w tym zakresie muszą zostać przyjęte do maja 2004. W tym celu sporządzono plan realizacji działań, jasno określający zakres odpowiedzialności państw członkowskich, Rady Ministrów UE oraz Komisji.

Wspólna europejska polityka azylowa opiera się na szerokim stosowaniu Konwencji Genewskiej. Jednocześnie, polityka ta ma na celu zapewnienie kontroli zewnętrznych granic UE w celu powstrzymania nielegalnej imigracji i zajmujących się nią organizacji przestępczych. Działania w ramach tej polityki opierają się na współpracy państw, z których pochodzą imigranci oraz państw tranzytowych.

Jednocześnie tworzona jest wspólna polityka imigracyjna. Niektóre z jej elementów dotyczą imigracji legalnej (łączenie rodzin, studenci, pozwolenia na pracę, długoterminowe pozwolenia na pobyt), przeciwdziałania nielegalnej imigracji (przyjęcie w roku 2002 planu działań w sprawie wydalania nielegalnych imigrantów, pomoc dla krajów trzecich) oraz wprowadzenia obszernego systemu gromadzenia i analizy porównawczej danych statystycznych na temat migracji.

II. Osiągnięcia Frakcji EPL-ED

Frakcja EPP-ED podjęła znaczące wysiłki w celu opracowania spójnego stanowiska europejskiego w sprawie azylu i imigracji. Frakcja wyraża swoje poparcie dla wprowadzenia wspólnej polityki azylowej i imigracyjnej UE, opartej na wspólnych minimalnych standardach. Najważniejszym elementem stanowiska EPL-ED jest wprowadzenie jasnego podziału na następujące kategorie: osoby ubiegające się o azyl, emigranci ze względów ekonomicznych oraz tymczasowi uchodźcy. Jasne zdefiniowania tych kategorii pozwoli na opracowanie odpowiedniej polityki.

Osoby ubiegające się o azyl powinny być przyjmowane i traktowane zgodnie z zasadami zawartymi w Konwencji Genewskiej. Frakcja EPL-ED podkreśla szczególnie, że wnioski należy rozpatrywać w jak najkrótszym terminie i w oparciu o jasne, przejrzyste, nie budzące wątpliwości i jednocześnie sprawiedliwe zasady. Zdaniem EPL-ED prawo do statusu uchodźcy powinno przysługiwać jedynie ofiarom prześladowań politycznych.

Frakcja EPL-ED utrzymuje niezmiennie, że polityka kontrolowanej, legalnej imigracji powinna obejmować współpracę polityczną i ekonomiczną z państwami ich pochodzenia, przeciwdziałanie nielegalnej imigracji oraz mechanizm skutecznej kontroli granic zewnętrznych (żródło: Raport Pirkera i Hernendeza-Mollara). Konieczne jest również przyjęcie jasnych zasad określających minimalne standardy w zakresie przyjmowania imigrantów. Niemniej jednak Frakcja EPL-ED wyrażała zawsze przekonanie, że każde państwo członkowskie powinno samodzielnie określić liczbę imigrantów zamieszkujących na jego terenie (Raport Pirkera). Jednocześnie, kontrola granic zewnętrznych powinna pozostać w kompetencjach państw członkowskich, ale należy również rozważyć utworzenie Europejskiego Korpusu Ochrony Granic (Raport Pirkera).

Ponadto, Frakcja EPL-ED uważa również, że Państwa Członkowskie powinny opracować politykę pozwalającą na faktyczną integrację społeczną legalnych imigrantów. Frakcja EPL-ED popiera politykę łączenia rodzin w oparciu o najbliższy stopień pokrewieństwa (nuclear family).

Zgoda na pobyt tymczasowy udzielana jest w przypadku masowej migracji, często w następstwie wojen lub prześladowań politycznych na dużą skalę. Frakcja EPL-ED wyraża poparcie dla idei współodpowiedzialności państw członkowskich w przypadku udzielenia tymczasowego pozwolenia na pobyt uchodźcom, a przede wszystkim dla stworzenia w tym celu ogólnoeuropejskiego systemu wsparcia finansowego.

Frakcja EPL-ED nieustannie przekonuje Radę o konieczności zintensyfikowania środków zwalczania przestępczości zorganizowanej. Raport deputowanego Lehne spowodował zaostrzenie środków w zakresie prania brudnych pieniędzy; celem raportu deputowanego Kirkhope było przeciwdziałanie handlowi ludźmi oraz nielegalnej imigracji poprzez nałożenie na Państwa Członkowskie obowiązku przyjęcia przepisów określających obowiązki przewoźników wwożących obcokrajowców na teren Państw Członkowskich oraz wprowadzenie skutecznych i odstraszających kar.

III. Cele na następną kadencję

Naszym obowiązkiem jest zapewnienie azylu osobom, których egzystencja jest zagrożona w kraju macierzystym. Nie można jednak tolerować nadużyć w zakresie prawa do azylu oraz imigrantów pragnących jedynie poprawy warunków życia (rocznie na teren Unii Europejskiej wjeżdża 500000 imigrantów).

Aby społeczeństwo było bezpieczne, potrzebne są szczelniejsze granice. Naszym priorytetem jest zagwarantowanie, aby po rozszerzeniu UE dłuższe zewnętrzne granice lądowe nie stały się przyczyną pogorszenia warunków bezpieczeństwa, a przeciwnie, wpłynęły na ich poprawę. Spójne i skuteczne zarządzanie zewnętrznymi granicami państw członkowskich, w tym poparcie dla idei utworzenia Europejskiego Korpusu Ochrony Granic mają największe znaczenie w celu zapewnienia skutecznego przeciwdziałania nielegalnej imigracji, przestępczości oraz handlowi żywym towarem. Konieczne jest podjęcie wspólnych działań i wzmocnienie współpracy w zakresie ochrony granic poprzez utworzenie zespołów międzynarodowych, które w późniejszym okresie przejęłyby kontrolę na przejściach granicznych, jak również zorganizowanie skutecznego systemu wczesnego ostrzegania.

Jeżeli pragniemy uniknąć zagrożeń dla bezpieczeństwa wewnętrznego Unii Europejskiej, musimy pilnie określić jasne standardy w zakresie polityki azylowej i imigracyjnej w celu odpowiedniego zarządzania migracją. Stosowanie 25 lub więcej różnych uregulowań prawnych przy wjeździe na teren Unii Europejskiej i przekroczeniu wspólnej granicy zewnętrznej przez obywateli państw trzecich jest bezzasadne i stwarza warunki korzystne dla nielegalnych imigrantów i dla pośredników w handlu żywym towarem, którzy - aby przedostać się na teren Unii Europejskiej - wykorzystują różnice i brak spójności przepisów przyjętych przez poszczególne państwa członkowskie. UE musi zastosować wspólne, szczegółowe uregulowania wobec każdej z trzech wyżej wymienionych kategorii imigrantów, tj. tymczasowych uchodźców, osób ubiegających się o azyl oraz imigrantów ze względów ekonomicznych.

W ramach wspólnej polityki azylowej konieczne jest wprowadzenie szybkiej procedury udzielania azylu w oparciu o definicję „uchodźcy" zawartą w Konwencji Genewskiej. Po pierwsze, konieczne jest sprecyzowanie zakresu prawa do azylu, zarówno w celu zapewnienia bezpieczeństwa i pewności prawnej osobom ubiegającym się o azyl, jak również w celu umożliwienia Państwom Członkowskim skutecznego stosowania prawa do odmowy przyjęcia wniosków osób nieuprawnionych do uzyskania statusu uchodźcy. W tej kwestii nasza Frakcja musi zadecydować czy uważa, że azylu należy udzielać z przyczyn nieprzewidzianych w Konwencji Genewskiej (przyczyny nie związane z państwem lub zagrożenie o charakterze seksualnym).

Po drugie, konieczne jest stosowanie zharmonizowanej procedury rozpatrywania wniosków o azyl w terminie nieprzekraczającym 6 miesięcy, aby uniemożliwić odwlekanie ostatecznej decyzji oraz uniknąć licznych odwołań. Frakcja EPL-ED zdecydowanie opowiada się przeciwko procedurze wieloetapowej. Należy podkreślić, że przyspieszone procedury pozwoliłyby na większą swobodę w przyznawaniu prawa do azylu.

W ramach uzupełnienia powyższych środków, w celu uniknięcia nadmiernej biurokratyzacji i zapewnienia szybkiej repatriacji osobom, których wnioski o azyl zostały odrzucone, konieczne są umowy o readmisji zawarte przez UE z państwami trzecimi. Klauzule o readmisji powinny również zostać włączone do umów handlowych i stowarzyszeniowych.

Spójna polityka wizowa pozwoli na lepszą kontrolę napływu obywateli z państw trzecich. Wspólne, jasne zasady określające warunki wydawania wiz długoterminowych są niezbędne dla uniknięcia ciągłej reinterpretacji prawa, co jest niekorzystne zarówno dla UE, jak i dla imigrantów. Konieczne będzie również wzmocnienie kontroli granicznych.

Kwestię imigracji należy rozwiązywać u źródeł. W mniej rozwiniętych krajach, handlarze ludźmi w dużym stopniu wykorzystują biedę, brak perspektyw ekonomicznych, jak również niedoinformowanie społeczeństwa w zakresie możliwości legalnej emigracji. Dlatego kwestią najwyższej wagi jest rozwój współpracy z państwami pochodzenia imigrantów, jak też z państwami tranzytowymi. Umożliwi to przede wszystkim rozwinięcie długofalowej polityki prewencyjnej, poprzez opracowanie planów rozwoju gospodarczego oraz zorganizowanie kampanii informacyjnych na temat faktycznych możliwości osiedlania się w Europie.