Juliusz Cezar

Gajusz Juliusz Cezar urodził się 12 lipca 102 lub 100 roku p.n.e. Rodzina Cezarów wywodziła się od rodu Juliuszów, którego mitycznym założycielem był Eneasz. Była to zamożna rodzina mimo, że jej przedstawiciele sprawowali wysokie urzędy to bardzo ustępowała innym rodzinom tej grupy społecznej. Ojciec Cezara sprawował urząd pretora. Zmarł, gdy jego syn miał 16 lat osierocając jego i dwie córki . Chłopaka wychowywała matka Aurelia. Zaledwie rok później w wieku 17 lat Cezar poślubił Kornelię wnuczkę Korneliusza Cynny, stojącego wtedy na czele stronnictwa popu larów.
Po objęciu władzy w Rzymie przez optymatów w 82 roku p.n.e. otrzymał rozkaz od dyktatora Sulli, by rozwiódł się z Kornelią. Odmowa Cezara była jednoznaczna z wygnaniem. Skonfiskowano cały posag jego żony, jego majątek i odebrano mu tytuł "flamen Dialis" kapłana Boga Jowisza. Działania jego krewnych doprowadziły do jego ułaskawienia. Nie pozostał jednak w Rzymie, ale udał się na wschód, gdzie zaciągnął się do wojska. Min. Brał udział w bitwie pod Mytelene. W 75 i 74 roku p.n.e. wyjechał na wyspę Rodos. W czasie podróży został napadnięty i pojmany przez piratów. Po 40 dniach aresztu został wykupiony za sumę 50 talentów. Po przybyciu do Miletu od razu zorganizował flotę i na jej czele wyruszył w stronę pirackich okrętów. Zaskoczył piratów i odniósł swoje pierwsze, samodzielne zwycięstwo. Cezar powrócił do Rzymu w 68 roku. 1 stycznia 67 roku p.n.e. Cezar został mianowany pretorem. Po wielu atakach utracił jednak zyskany urząd. Został natomiast mianowany namiestnikiem Hiszpanii. W 65 roku p.n.e. został edylem kulturalnym. Zaciągnął spore długi i zorganizował igrzyska. W ten sposób uzyskał przychylność ludności. Cezar został wybrany w 63 roku p.n.e. najwyższym kapłanem. Również wtedy uczestniczył w spisku Katyliny. Obydwaj chcieli dokonać zamachu stanu i przejąć władzę by uwolnić się od długów. Ich działania zostały udaremnione przez konsula Cycerona. Od tej pory na Cezarze ciążyły ciągłe oskarżenia o udział w spiskach. W 61 roku p.n.e. opuszczając Rzym Cezar został zatrzymany przez swoich wierzycieli, którzy domagali się natychmiastowej spłaty długów. Dzięki Markowi Krassusowi, który poręczył za niego opuścił Rzym. W Hiszpanii Cezar pokonał plemiona zamieszkujące tereny Luzytanii i Galicji i po roku powrócił do Rzymu jako triumfator. W 59 roku p.n.e. Cezar został konsulem. Przeprowadził wtedy wiele ustaw. Równocześnie Cezar objął namiestnictwo nad Galii Przedalpejskiej i Galii Narbońskiej. W 58 roku p.n.e., Cezar rozpoczął podbój Galii. Zamierzał zdobyć Galię głównie z powodu łupów wojennych. Aby jednak uzyskać dogodną pozycję strategiczną, w pierwszej kolejności wyparł Germanów, którzy również pragnęli opanować Galię a następnie dwukrotnie w 55 i 56 roku p.n.e. zaatakował Brytanię ale nie udało mu się jej podbić. Natomiast udało mu się podbić Galie w ciągu siedmiu lat, podczas szeregu błyskotliwych kampanii. Podbój Galii, oprócz niezmierzonych bogactw, przyniósł mu także lojalność doświadczonych żołnierzy, oczekujących, że poprowadzi ich po dalsze sukcesy i zdobycze.
Dokończywszy dzieła podboju, Cezar zdecydował się pozostać w Galii na czele armii
i zarządzać podbitą prowincją do czasu, aż otrzyma konsulat, co wprawiło w strach senatorów przed rosnącą potęgą Cezara. Jego przeciwnicy tymczasem żądali, żeby wrócił do Rzymu i stanął przed sądem, aby oczyścić się z zarzutów, stawianych mu w związku z poprzednim konsulatem. Zdecydował się wówczas na krok, który oznaczał początek republiki. Na czele swej armii przekroczył Rubikon, graniczna rzekę prowincji Galii, wypowiadając słynne słowa „Alea iacta est” – Kości zostały rzucone i rozpoczął marsz, który doprowadził go do Rzymu. w styczniu 49 roku p.n.e. Wydarzenie to doprowadziło do wybuchu wojny domowej. Wojska Cezara, idąc na Rzym nie spotkały się prawie z żadnym oporem. Wręcz przeciwnie, oddziały Pompejusza albo rozpierzchały się w popłochu, albo stawały do walki u boku Cezara. Do najważniejszych zwycięstw należało zajęcie Korfinium i Dyrrachium, z którego Pompejusz razem z senatemi uciekł za Adriatyk. Cezar w wyniku tych walk stał się panem całej Italii. Jednak to zwycięstwo nie zadowalały go i wraz z legionami ruszył do Hiszpanii, gdzie stacjonowały legiony Pompejusza. W efekcie końcowym dowódcy tych oddziałów – Afraniusz i Paterejusz zawarli pokój z Cezarem. W ten bezkrwawy sposób zakończono wojnę z Hiszpanią. W początkach grudnia 49 roku p.n.e. Cezar wrócił do Rzymu gdzie skumulował w swym ręku wiele urzędów (dożywotnią dyktaturę, władzę i nietykalność trybuna, zwierzchnictwo nad prowincjami i wojskiem). Przeprowadził szereg reform min. nadał obywatelstwo mieszkańcom Galii Transpadońskiej, zwiększył autonomię miast Italskich, wprowadził kontrolę przeciw nadużyciom w prowincjach i zreformował kalendarz.
W tym samym czasie w Egipcie panowała wojna domowa pomiędzy królową Kleopatra, a jej bratem. Kleopatra wiedząc, że Cezar dysponuje olbrzymią armią, przeciągnęła go na swoją stronę. Nie udało się jednak osiągnąć pełnego sukcesu. Cezar i Kleopatra byli oblegani
w pałacu przez ludność Aleksandrii. Uratowała ich odsiecz w 47 roku p.n.e. w niedługim czasie po opuszczeniu przez Cezara Egiptu, Kleopatra urodziła syna, którego nazwała Cezarionem
(Cezarkiem). Skutkiem pomocy Cezara było przyłączenie Egiptu do Rzymu. Cezar nie zamierzał rezygnować z podboju świata. Kontynuował wojny, a do swoich zwycięstw mógł zaliczyć pokonanie Farancesa. Zwycięstwo to Cezar podsumował trzema słowami - „veni, vidi, vici” – przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem. W 46 roku p.n.e. Cezar pokonał wojska w Afryce Północnej, a w 45 roku p.n.e. pokonał pod Mudaną w Hiszpanii synów Pompejusza.
15 marca 44 roku p.n.e. został zasztyletowany. Otrzymał 23 ciosy sztyletem, z czego tylko 1 był śmiertelny. Głównymi spiskowcami byli Marek Juniusz Brutus, Decymus Juniusz Brutus, Gajusz Kasjusz Longinus, Gajusz Treboniusz, Serwiusz Sulpicjusz Galba, Lucjusz Mincjusz Basylus, Publiusz Serwiliusz Kaska i Lucjusz Tiliusz Cymber. Byli oni najbardziej zaufanymi współpracownikami Cezara, ale nie docenił ich. Spiskowcy bali się zmiany republiki w monarchię typu hellenistycznego. Skutkiem śmierci Cezara był paraliż władz w całym państwie Ponieważ Cezar formalnie nie mógł uznać Cezariona za swego syna, więc jeszcze przed śmiercią na swego dziedzica wyznaczył wnuka swej młodszej siostry - Gajusza Oktawiusza, który przyjął nazwisko Gajusz Juliusz Cezar Oktawian.1 stycznia 42 roku p.n.e. Cezar na mocy uchwały senatu i ludu rzymskiego został zaliczony w poczet bogów jako Divus Iulius (Boski Juliusz).