Literackie przykłady przyjaźni

Przyjaźń - "bliskie, serdeczne stosunki z kimś oparte na wzajemnej życzliwości, szczerości, zaufaniu, możliwości liczenia na kogoś w każdej okoliczności”. Tak oto to piękne i szlachetne uczucie definiuje "Słownik języka polskiego", jednak, czym tak na prawdę jest przyjaźń? Przyjaźń jest jednym z najważniejszych ludzkich uczuć. Mieć prawdziwego przyjaciela to największy skarb. To do niego można się zwrócić w razie problemów, to ta osoba pierwsza poda pomocną dłoń, gdy będzie potrzebna. Od lat wiadomo, że we dwoje jest raźniej. Można się we dwoje uczyć, wyjść do kina, czy zagrać np. w szachy. Czym więc jest przyjaźń? Wielu ludzi zadawało sobie to pytanie, ale jeszcze chyba nikomu nie udało się udzielić pełnej i prawdziwej odpowiedzi. To tak jak z miłości - ona jest wszędzie, ale dla każdego oznacza, co innego. Człowiek, który nie ma przyjaciół na pewno czuje w sobie pustkę. Nie ma się komu zwierzyć, z nikim nie może szczerze porozmawiać. Nawet wśród tłumu ludzi można czuć się bardzo samotnym. Takie życie jest praktycznie nie do zniesienia.

W literaturze przedstawione są różne rodzaje przyjaźni: przyjaźń prawdziwa, bezinteresowna oraz przyjaźń "na pokaz". Przykładem takiej właśnie przyjaźni mogą być stosunki panujące między zwierzętami w bajce Ignacego Krasickiego "Przyjaciele", która kończy się mottem: "Wśród serdecznych przyjaciół psy zająca zjadły". W tej bajce nikt nie chciał pomóc zającowi, kiedy go psy goniły, choć wcześniej wszyscy zapewniali go o swojej przyjaźni. Niekiedy człowiek czuje się też takim zającem, szukającym pomocy u swych "prawdziwych" przyjaciół. I wtedy nagle okazuje się, że właśnie takich osób brakuje. Człowiek wtedy traci zaufanie do świata i przestaje wierzyć w powiedzenie "prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie". Nie tak powinna wyglądać przyjaźń.

Niemalże ideałem przyjaźni są dla mnie stosunki międzyludzkie, ukazane w powieści Aleksandra Kamińskiego "Kamienie na szaniec". Przedstawiona jest tu niezwykła więź, łącząca trzech dzielnych i walecznych chłopców: Alka (Aleksego Dawidowskiego), Zośkę (Tadeusza Zawadzkiego) i Rudego (Jana Bytnara). Wszyscy trzej młodzieńcy są bardzo zgrani, ufają sobie bezgranicznie, a jeden za drugiego oddałby życie. Akcja powieści dzieje się w czasie wojny, bohaterowie nierzadko są torturowani przez Niemców, ale swych przyjaciół nigdy nie zdradzają. Wspólnie organizują akcje "odbicia" swych kompanów, pocieszają się i wspierają na duch w ciężkich chwilach. Nawet w obliczu śmierci nie boją się, gdyż są przy nich zaufane osoby.

W książce Antoine de Saint-Exupery "Mały Książę" opisana jest także prawdziwa przyjaźń. Mały Książę zaprzyjaźnia się z lisem, który uczy do przyjaźni. Tłumaczy, że najpierw trzeba nawzajem się „oswoić” czyli „stworzyć więzy”. Wyjaśnia mu, jak należy pielęgnować przyjaźń, aby nie uschła.

W „Trylogii” Henryka Sienkiewicza także odnajdujemy wątek przyjaźni bohaterów.

Dzięki komu Skrzetuski odzyskał Helenę w "Ogniem i Mieczem"? Tylko i wyłącznie dzięki swym przyjaciołom, którzy bez jego wiedzy wyruszyli w dalekie stepy, by odbić z rąk Bohuna ukochaną.

O przyjaźni pisali najwięksi poeci. Chyba wszyscy znają wiersz Adama Mickiewicza "Niepewność" z powtarzającym się pytaniem: "Czy to jest przyjaźń, czy to jest kochanie?". Uświadamia nam on, że granica pomiędzy tymi oba uczuciami jest bardzo cienka i łatwo można ją zetrzeć.

Podsumowując wszystkie te przykłady przyjaźni stwierdzam, iż powinna ona być prawdziwa, a nie udawana, ale zachowanie naszych przyjaciół zależy także od okoliczności w jakich się znajdujemy.

Przyjaźń jest wszechobecna w życiu ludzi. Bez niej świat byłby szary, ponury i nieciekawy. Nie mielibyśmy się, do kogo zwrócić w razie potrzeby, brakowałoby nam osoby, z którą można by było spędzić wolny czas, lub kogoś, komu moglibyśmy się zwierzyć z różnych problemów.

Myślę, że jedynie trudne sytuacje życiowe, wymagające wyrzeczeń, pozwalają uświadomić nam, kto jest naprawdę oddanym przyjacielem.