Wizja romantycznego poety i jego roli w narodzie na podstawie analizy wiersza J. Słowackiego "Testament Mój".

Juliusz Słowacki był jednym z najwybitniejszych poetów doby romanztyzmu. Stworzył wiele wspaniałych dzieł (liryków, poematów i dramatów), które miały między innymi wartość patriotyczną. Po śmierci ojca wychowywany był przez matkę, dzięki której przebywał z ówczesną elitą intelektualną. Ukochana matka dbała o jego rozwój i wykształcenie. W późniejszych latach podróżował po świecie i przebywał na emigracji we Francji, gdzie opublikował swoją pierwszą powieść "Hugo". Mimo swojej ciężkiej choroby chciał wziąść udział w poswtaniu listopadowym, ale niestety nie udało mu się zrealizować planów.
Analizując wiersz Juliusza Słowackiego "Testament mój" możemy odczytać cechy romantycznego poety jakim poniekąd był sam autor.
"Testament Mój" powstał w latach 1839/40 na emigracj. Jest podsumowaniem życia i twórczości poety kierowanym do przyjaciół i ówczenego pokolenia romantyków. Opowiada w nim o swoim patriotyźmie, walce o wolność ojczyzny, mówi o stosunku do kraju oraz przyjaciół, nakazuje narodowi walkę o wolność, piszę o swoich prośbach, uczuciu smutku i samotności. Autor zaznacza równieć rolę swojej twórczości w przyszłości, co możeby porównać do Horacego - "nie wszystek umrę". Jest świadom, że jego imię zostanie na długo zapamiętane, a rozsławi go poezja. W utworze obecny jest ton odchodzenia i żegnania się ze światem i ludźmi. Wątek podsumowania swego życia przeplata się z nakazami, które pozostawił.
Podmiot liryczny w wierszu możemy utożsamić z samym autorem. Świadczą o tym zaimki i czasowniki w 1os.l.poj. Doceniał miłość bliskich, którzy potrafili go zrozumieć. Pisze jednak o sobie z pewną goryczą. Czuje się osamotniony, ponieważ jego poezja została błednie zinterpretowana i niedoceniona. Za swoję dzieło nie żąda chwały ani wynagrodzeń, co świadczy o jego skromności i patriotźmie, ponieważ z zaborcą walczył piórem. Jednak w wierszu wyczuwamy rezygnację wynikającą właśnie z owego osamotnienia.
"Testament mój" ma regularną budowę, liczy dziesięć czterowersowych zwrotek – jest to więc wiersz stroficzny. Pojawiają się tu rymy dokładne, żeńskie, krzyżowe np.: wami – duchami. Środki stylistyczne jakie tu wsytępują to: alegorie, epitety, przenoście i porównania. Poeta używa wielu zdań pytających i wykrzyknikowych oraz pytań retorycznych. W wierszu napotykamy wiele znaczeń symblolicznych, które tworzą niekiedy tajemniczy nastrój zadumy poety nad samym sobą. Większość alegorii oznacza klęskę Polaków w walce z zaborcami (np. w powstaniu listopadowym). Utwór napisany jest w niezwykle poważnym i podniosłym stylu (patos).
Po przeanalizowaniu wiersza Juliusza Słowackiego możemy stwierdzić, że znakomicie nadaję się on do wizji idealnego poety. Posiadał wszystkie charakterystyczne cechy twórcy tamtej epoki. Walczył o niepodległośc kraju i miłował wolność. W swoich utworach często używał odpowiednich środków stylistycznych aby stworzyć klimat tajemniczości. Przekładał uczucia i wiarę nad sprawami rozumu. Odznaczał się prometeizmem, całe życie poświęcił ojczyźnie i bliskim. Był indywidualistą, samotnym bohaterem romantycznym.
Cechy i postawy wyżej wymienione mówią o tym, że poeta był ideałem romantycznego poety, a wręcz bohaterem literatury romantyzmu. Ten znakomity pisarz i patriota jest przykładem do naśladowania i autorytetem dla każdego z nas.