Analiza i interpretacja wiersza Edwarda Stachury "Wędrówką życie jest człowieka".

Wiersz Edwarda Stachury „Wędrówką życie jest człowieka” jest podzielony na dziewięć strof o dwojakiej budowie. Strofy pierwsza, druga, piąta oraz szósta składają się z sześciu wersów zaczynających się zdaniem (porównaniem), tak jakby tytułem zwrotki i kończą potrójnym powtórzeniem wersu. Natomiast strofy trzecia, czwarta, siódma, ósma i dziewiąta mają po cztery wersy i zaczynają się od potrójnego wykrzyknienia „To nic!”

Utwór ten posiada wiele środków stylistycznych w postaci wykrzyknień np.: „Dokąd! Skąd!”, „Będę szedł! Będę Biegł! / Nie dam się!”, „Jak chmura zwiewna życie jest człowieka!”, powtórzeń, w tym anafor, powtórzeń całych wersów, a także zwrotek, które nadają wierszowi rytmiczności, pytań retorycznych np.: „Lecz ucieka?”, „Brak mu tchu?”, „Śmierć go czeka?”. Występują także porównania. Podmiot liryczny porównuje życie np.: zjawy sennej, chmury zwiewnej, a także wędrówki. Wiersz jest pisany w pierwszej osobie liczy pojedynczej.

Według mnie podmiotem lirycznym w wierszu jest strapiony wędrowiec. Jednak nie podróżuje on tak jak podróżnicy, których my sobie wyobrażamy: z kijem w rękach torbą na ramieniu, gdzieś na górskich dróżkach lub wybrukowanych gościńcach między gospodami. Dla tego tułacza drogą jest życie. Moim zdaniem podmiot musi mieć silną osobowość i optymistyczne nastawienie do swej wędrówki, gdyż mimo, że życie „Płynie wzwyż, / Płynie w niż!” – to możemy zastąpić wyrażeniem: życie jest pełne wzlotów i upadków, to podmiot mówi „Będę szedł! Będę biegł! / Nie dam się!” , wyrażając przez to swoją wolę walki i upór, daje on nam do zrozumienia, iż się nie podda i mimo przeciwności losu będzie żył dalej. Liczne powtórzenia sugerują, że wędrówka naszego bohatera jest mało urozmaicona jednakże z tekstu możemy wywnioskować, że mimo swej monotonności droga, którą idzie podróżnik jest zaskakująca i nieprzewidywalna, pełna niespodziewanych uśmiechów losu, ale także rozczarowań, świadczą o tym fragmenty: „Idzie tam, / Idzie tu”, a także „Zjawia się, / Dotknąć chcesz, / Lecz ucieka”

Wiersz Edwarda Stachury wykorzystał Krzysztof Myszkowski i pisząc do niego muzykę umożliwił wykonanie piosenki pod tytułem „Wędrówką życie jest człowieka” grupie muzycznej Stare Dobre Małżeństwo, która to wydała ten utwór w 1992r na płycie „Pod wielkim dachem nieba”.