Wyobrażenie Antygony.

Według mnie wyobrażenie postaci Antygony widzę właśnie w tym zdjęciu z wakacji, jest to skała wapienna, miękka i łatwo podatna na siły natury. Pięknie pasująca do postaci naszej bohaterki, nieugiętej i twardej kobiety oraz kochającej i czułej siostry. W obliczu nieszczęścia jakie spadło na zmarłego brata, ponieważ dusza jego została uwięziona na ziemi. To ujęcie stawia obserwatora w cieniu wielkości skały która otacza go swym cieniem, pasując się w miejsce lipy we fraszce Jana Kochanowskiego. Światło oraz tło, naturalne czyste niebo przy dobrej ekspozycji. Sama skała, wydaje się być skręcona ii popękana, co także wykorzystać można jako metaforę. Ukazującą cierpienie i ból Antygony w postaci ran, które wyszły poza ciało bohaterki i stały się widoczne i namacalne. Niestety zdjęcie nie daje nam możliwości wysłuchania dźwięku cykad, towarzyszącemu nieodłącznie greckiemu krajobrazowi od zawsze. Co na pewno pozwoliło by dokładniej wczuć się w klimat i stan sytuacji, poprzez wibrujący dookoła dźwięk. Raz budujący niepokój swym tempem, inaczej znowu spokojny i kojący, lecący z lekka i delikatnie wpadający w ucho.

Jedyną trudną dla mnie do przedstawienia kwestią są nie nerwy czy sytuacja wahania, tylko raczej trudna do przedstawienia desperacja Antygony i trud podjęcia decyzji. Choć dla czytelnika nie widoczny podczas czytania, wyraźny gdy zastanowimy się nad tym dłużej. Wiadomo że, był to jej obowiązek lecz tylko moralny, wiedziała o tym że, jej czyn tak czy inaczej wyjdzie na światło dzienne, a karę za niego znała i z pewnością się jej lękała. To wszystko co na razie potrafię na temat własnego dzieła powiedzieć, i sądzę że, zdjęcie to może nie doskonale ale całkiem porządnie się pasuje do tematu.