Ekologia społeczna.

Dziedzina wiedzy na styku ekologii, której przedmiotem zainteresowania jest poznanie zależności pomiędzy społeczeństwem a przyrodą oraz ich modelowanie w celu osiągnięcia i utrwalenia równowagi. Wyodrębniono ten termin w latach XX w Chicago i do socjologii wprowadził go R. McKenzie. Podważono paradygmat nadrzędności człowieka w świecie i jego nadrzędnej roli w przyrodzie. Odrzucenie antropocentrycznych cech człowieka w ekologii. Pojawiły się różne nurty.

- filozoficzny – istota i natura środowiska przyrodniczego, metody poznania, miejsce człowieka w środowisku. Charakter współzależności między przyrodą a poszczególnymi strefami działalności człowieka. Religijne postawy ochrony środowiska, etyczne i pozaetyczne motywacje proekologiczne postaw ludzi, model społeczeństwa ekologicznego.
Stosowane podejścia :
- holistyczne (kompleksowe) interdyscyplinarne i systemowe
- holograficzne – wyjaśnianie rzeczywistości z różnych punktów widzenia i poddawanie ocenie wiarygodności stworzonego obrazu.
- Perspektywiczne – postrzeganie rzeczywistości w jak najdłuższych perspektywach
- Integrujące – całokształt istniejących uwarunkowań

- psychologiczny – potrzeby związane ze środowiskiem oraz czynniki przyrodnicze warunkujące prawidłowy rozwój. Znaczenie świata przyrody dla jakości życia ludzi, wykorzystywanie przez ludzi miejsca do ustalania reakcji, wpływ elementów środowiska na indywidualne i grupowe formy zachowań ludzi, cechy człowieka w ekorozwoju

ekorozwój – strategia działania przemysłowego w taki sposób, by nie naruszyć zasobów naturalnych dla przyszłych pokoleń.
Ekologia – oikos(gr.) dom i logos(gr.) słowo, nauka. Termin ten wprowadzono w 1869 roku przez E. Haeckel’a. Rozwinięto go w 1902 roku przez botaników angielskich.
Ekologia człowieka – termin wprowadzony w 1920 w USA, jest to dział eokologii.