Jaki jest sens życia?

Życie cóż to takiego? Przelotna mgiełka, która trwa jedną chwilkę. Życie to coś najpiękniejszego, cudownego a zarazem to najcięższa praca, na którą każdy musi być przygotowany. Rodząc się bierzemy na swoje barki ogromną odpowiedzialność za siebie jak i za innych. Spojrzenie na życie człowieka od początku jego istnienia zmieniało się. Na początku człowiek przystosowany był jedynie do polowania i dbał tylko o to by przeżyć, z czasem jednak wszystko się zmieniło. Średniowieczne przekonania zabiły w ludziach wiarę w to, że życie jest piękne, ludzie wierzyli jedynie, że Bóg jest dobry. W dobie renesansu ludzie byli w trakcie zmieniania swojego poglądu na temat życia. Wrócili do antycznych postulatów wszystko badając i poznając. Zaufali nauce i wiedzieli, że ona pomoże im poznać świat.
Człowiekiem jestem i nic, co ludzkie, nie jest mi obce"
(Homo sum et nihil humani a me alienum esse puto).
Stawiało ono nieograniczone możliwości poszukiwaniom wszechstronnej wiedzy o człowieku.
Humanizm był ściśle związany z antropocentryzmem, poglądem filozoficznym stawiającym
człowieka w centrum wszechświata, w przeciwieństwie do średniowiecznego teocentryzmu, który
w centrum wszechświata umieszczał Boga.
W dobie renesansu żył wielki twórca Jan Kochanowski pisał on min. Fraszki, w których zawierał swoje poglądy na tematy bardzo błahe, ale z widoczną pointą o ludziach lub wydarzeniach. Jedną z takich fraszek jest „O żywocie ludzkim”. Kochanowski w tym utworze mówi, czym według niego jest życie, mówi o przemijaniu, ulotności tych chwil zwanych życiem. Zdaje sobie sprawę, że to jak wyglądamy czy jaki mamy status majątkowy nie jest tak naprawdę ważne, że tak samo umrzemy i po dłuższym czy krótszym czasie o nas wszyscy zapomną. Porównuje życie do fraszki mówi, że ono tak jak fraszka jest błahe, krótkie i rozchodzi się bez większego rozgłosu. „Zacność, uroda, moc, pieniądze, sława, wszystko to minie jako polna trawa;” Stosuje również porównanie człowieka do kukiełki, która po przedstawieniu zostaje wrzucona do worka i nikt o niej nie pamięta aż do następnego przedstawienia. „Naśmiawszy się nam i naszym porządkom, wemkną nas w mieszek, jako czynią łątkom.”
Bolesław Prus w powieści „Lalka” także przedstawia nam swoje podejście do życia. Robi to za pomocą jednego z bohaterów Ignacego Rzeckiego. Rzecki to warszawski mieszczanin, przedstawiciel najstarszego pokolenia idealistów. Jest entuzjastą Napoleona i swoje nadzieje o wolność Polski wiąże z polityką Francji. Jest starym kawalerem i niema wielu przyjaciół, źle czuje się w tłumie zazwyczaj spędza czas w sklepie, Wokulskiego. Prus zwraca uwagę na to jak Rzecki traktuje życie, jakie jest jego zdanie na ten temat. Pokazuje moment, gdy Ignacy będąc w sklepie wyjmuje swoje „mechaniczne cacka”, i puszcza je wszystkie w ruch przyglądając się im., Gdy „kogut zaczął piać łopocząc sztywnymi skrzydłami, gdy tańczyły martwe pary, co chwilę potykając się i zatrzymując, gdy ołowiani pasażerowie pociągu, jadącego bez celu, zaczęli przypatrywać mu się ze zdziwieniem”. Rzecki zaczynał się zastanawiać i zadawać sobie pytania gdzie jadą ci ołowiani podróżni, po co akrobata naraża swoje życie i czy tancerze czują uściski, w których ze sobą tańczą. Poczym odpowiadał sam sobie, że jeśli cokolwiek się popsuje w tych zabawkach to wrzuci je do szafy i o nich zapomni. „Wykręcą się wam sprężyny i pójdziecie na powrót do szafy”. Po swoich przemyśleniach szybko i z rozdrażnieniem wkładał zabawki do szafy i krzyczał „Głupstwo handel…głupstwo polityka…głupstwo całe życie, którego początku nie pamiętamy a końca nie znamy…Gdzież prawda?” Warto się nad tymi słowami zastanowić, ponieważ wyrażają one całą prawdę o życiu, nikt nie pamięta jak się rodził i nie wie, kiedy będzie mu dane opuścić ten świat. Są to bardzo mądre słowa powiedziane prostym i zrozumiałym językiem. Prus chce pokazać, czym naprawdę jest ten moment, który nazywamy życiem. Pokazuje, że jest to właśnie ta chwila, kiedy lalki zaczynają się poruszać, bo gdy są nieruchome to tak jakby nie żyły. Rzecki jest typem człowieka, który ma ogromny bagaż doświadczeń i zna niespodzianki, jakie może zgotować los, lecz nie wie, jaki jest sens ludzkiej egzystencji.
Te dwa utwory są do siebie bardzo podobne, przedstawiają podobne spojrzenie na sens życia, oba mówią o tym jak jest naprawdę, że nie liczy się ani sława, ani rozum, bo to wszystko przeminie i często nie pozostawiamy po sobie żadnego śladu. A ludzie samotni tak jak Rzecki uważani są za dziwaków, którymi nikt się nie przejmuje.