Analiza i interpretacja wiersza "W Weronie".

Twórcy romantyczni odwoływali się do twórczości Szekspira, kontynuując jego koncepcję miłości. Szekspir ukazywał miłość nieszczęśliwą. Na drodze kochanków - Romea i Julii - stało przeznaczenie oraz nienawiśc między ich rodzinami. Aluzja do szekspirowskiego dramatu pojawia się w wierszu "W Weronie" Cypriana Norwida.

Tytuł wskazuje, że utwór poświęcony jest parze kochanków. Wiersz jest przykładem liryki pośredniej. W uworze nie występuja formy osobowe czasownika oraz zaimki osobowe, które pozwolaja określić podmiot liryczny.

Utwór ma dwudzielną kompozycję. Pierwsze dwie strofy to opis domów, "rozwalonych bram ogrodów" oraz przyrody. W kolejnych dwóch zwrotkach, które są refleksją, przedstawiony został stosunek natury do spadających gwiazd oraz stanowisko ludzi. Cyprysy, które współczują parze kochanków sądzą, że spadające gwiazdy są łzami aniołów. Ludzie "uczeni" uznają je za zwyczajne kamienie. Pojawia się tu polemika miedzy "czuciem i wiarą" a racjonalizmem i rozumem, podobna jak w balladzie "Romantyczność" Mickiewicza.

W utworze występują środki stylistyczne takie jak epitety "spłukane deszczem", "poruszone gromem", które służą budowaniu atmosfery wiersza. Metafora "łagodne oko błękitu" to siły nieba, które czuwają nad miejscem gdzie znajduje się grób kochanków. Można też to zinterpretować jako Opatrzność boską. Para kochanków za to, że popełniła samobójstwo powinna być potępiona, a Bóg zsyła "łzy aniołów".

Utwór zbudowany jest z 4 ponumerowanych trzywersowych strof mających odpowiednio 11 i 8 sylab. Rymy sa parzyste, żeńskie o układzie aab ccb.

Uczucia ludzkie przemijają, a natura mimo przemijalności człowieka trwa nadal.