"Moja Piosenka [I]" i "W Weronie" Norwida – przykłady twórczości poety niedocenianego.

Cyprian Kamil Norwid był jednym z najwybitniejszych poetów epoki romantyzmu. Był on niezwykłą i tragiczną postacią w naszej literaturze. Granice Polski opuścił latem 1842r. i już nigdy nie powrócił do kraju. Wyjechał na studia rzeźbiarskie. W tym okresie wiele podróżował po Francji, Włoszech i Niemczech. Jednym z miast, w których mieszkał, była Florencja. Tam też powstał wiersz pt.: „Moja piosenka [ I ]”.
W utworze autor skarżył się na zły los i mówił o przezwyciężaniu go. Wiersz jest podzielony na nierównej długości strofy. Odpowiadają one jakby kolejnym etapom życia poety.
W pierwszej zwrotce poeta narzekał na złe przeznaczenie. O losie swym mówił: „To nić czarna się przędzie”. Chciał przez to pokazać pasmo nieszczęść i smutków, przypominające długą, czarną nić. Norwid wykorzystał motyw z mitologii greckiej. Nić przędły Parki, bóstwa przeznaczenia i losu. Dla podkreślenia nie kończącej się rozpaczy, poeta wykorzystał anaforę. Mówiąc o złej passie, kilkakrotnie użył zaimka „ona”.
W strofie drugiej poeta mówił, że nie mógł przerwać pasma nieszczęść. Smutki były z nim wszędzie. Autor wprowadził refleksję, posłużył się do tego myślnikami. Uznał, że zły los:
„I rozmdleje się stopniowo,
By ujednolicić na nowo,”
Zastosował neologizmy oznaczające rozpadanie się i łączenie na nowo. Norwid porównał również pasmo nieszczęść do przyrody. Mówił o kwiatach, które giną jesienią, aby odrodzić się na nowo wiosną.
Poeta jednak nie tracił nadziei. W kolejnej strofie powiedział, że nie będzie płakać jak dziecko, natomiast będzie walczył z przeciwnościami losu. Będzie można porównać go ze starożytnymi poetami, którym ludzie „ puchar podadzą i wieniec!..” Miał jednak świadomość, że niektórzy będą go uważać za szaleńca.
W kolejnej strofie autor opowiadał, że pytał o radę swego serca, ale zamarł, gdy usłyszał, że ludzie śmieją się z niego. Użył przenośni, powiedział:
„Jam został bez dłoni,
Dłoń mi czarną obwiła pętlica.”
Chciał przez to powiedzieć, że ta krytyka społeczeństwa spowodowała przerwanie dążeń poety i jego walkę z przeciwnościami.
Następna strofa jest powtórzeniem pierwszej. Świadczy to o tym, że autorowi nie udało się przezwyciężyć trudności i pokonać smutków. Zły los powrócił.
Jednak w ostatniej strofie poeta nie stracił nadziei. Mówił, że jego serce uleczy poezja Jana Kochanowskiego:
„Złotostruna, nie opuści mię, lutni!
Czarnoleskiej ja rzeczy
Chcę – ta serce uleczy!”
Aby pokazać piękno poezji, która była dla niego wzorem literatury ojczystej, autor użył epitetu i nazwał ją „Czarnoleską rzeczą”. Żeby pokazać wielkość i siłę tej poezji zastosował wykrzyknienie.
Wydaje mi się, że wiersz ten jest odzwierciedleniem uczuć poety. Początkowemu okresowi twórczości Norwida towarzyszyły niepowodzenia literackie. Żył prawie na skraju nędzy. Jednak nie poddał się. Udało mu się wiele osiągnąć.
Cyprian Kamil Norwid pisał również liryki miłosne. Przykładem takiej twórczości jest wiersz pt: „W Weronie”. Już sam tytuł kojarzy się z postaciami z tragedii szekspirowskiej pt.: „Romeo i Julia”. Autor połączył upływ czasu z wątkami miłosnymi, spojrzał na miłość przez perspektywę upływu czasu.
Utwór został podzielony na cztery strofy trzywersowe. Norwid rozpoczął od opisu domów. Pokazał, że budynki uległy zniszczeniu, chciał podkreślić niszczące działanie czasu. Poeta jednocześnie wskazał fakt, iż przetrwała legenda. Zastosował kontrast. Pokazując jak żywa jest legenda, ukazał kruchość rzeczy materialnych, czyli zniszczone domy i gruzy, które po nich zostały.
Utwór jest krótki, nieprzegadany. Jest refleksją rzuconą na świat. Poeta mówił, że najlepiej można zrozumieć świat poprzez przyrodę. Norwid nie mógł pogodzić się z faktem, iż świat tak szybko ulega przemijaniu i nie zatrzymuje się nad ludzkim uczuciem. Tylko przyroda nie była obojętna na los kochanków.
Autor użył również ironii. Przez słowa: „A ludzie mówią, i mówią uczenie, Że to nie łzy są, ale że kamienie, I -- że nikt na nie... nie czeka!” chciał pokazać obojętność ludzi współczesnych poecie.
Cyprian Kamil Norwid był wielkim poetą epoki romantyzmu. Niestety nie był doceniany za życia. Młody, bardzo wrażliwy poeta bardzo cierpiał z tego powodu. Wartość jego twórczości doceniło dopiero pokolenia Młodej Polski. Norwid zmarł w przytułku, na peryferiach Paryża, 23 maja 1883r.