Szybkie powtórzenie z antyku

FILOZOFIA
Sokrates - przekonanie o istnieniu absolutnego dobra i jednej prawdy; cnota pojmowana jako wiedza etyczna, będąca warunkiem szczęścia człowieka; zło jako skutek niewiedzy; dialog jako droga prowadząca do poznania prawdy; daimonion - wewnętrzny głos kierujący duszą człowieka (odpowiednik sumienia).

Platon - uczeń Sokratesa; napisał wiele obszernych dzieł, w których można odnaleźć myśli Sokratesa; istnieją dialogi sokratyczne - wczesne - i krytyczne - późniejsze, założył akademię; dualizm filozofii - pogląd, wg którego świat składa się z duchowej i materialnej sfery (np. dusza - idąca w stronę idei - oraz ciało); cnoty kardynalne - mądrość, męstwo, umiarkowanie, rozum.

Arystoteles - uczeń Platona, badacz; założyciel szkoły w Atenach; sklasyfikował wiedzę (na 3 działy); autor podstaw logiki; cnoty intelektualne (umysłu) i etyczne (moralne).

stoicyzm - Zenon z Kition; umiar; dążenie do ataraksji - wewnętrznego spokoju, harmonii; unikanie afektu - negatywnych emocji; akceptacja śmierci i przemijania; stoicy nie zabiegali o dobra materialne, chcieli mieć tylko tyle, aby żyć godnie; kierowanie się zasadami cnót; zdystansowanie i powściągliwość w okazywaniu emocji

epikureizm - Epikur z Samos; brak buntu wobec śmierci i myślenia o niej; epikurejczycy nie uznawali życia po śmierci; skupienie na życiu doczesnym; unikanie bólu i cierpienia; dążenie do przyjemności; carpe diem, umiar; delektowanie się, subtelne smakowanie życia

cynizm - lekceważenie, negowanie wszystkich norm (Dioneges z Synopy), bunt, protest.

sceptyzm - niedowierzanie, powątpiewanie, rozsądek i poszanowanie dla prawa (Piron z Elidy)

sofizm - uznanie, że nie istnieją obiektywne prawdy; ludzie bazują tylko na subiektywnych odczuciach i wyobrażeniach
GATUNKIepos - rozpoczyna go inwokacja; nawiązanie do mitologii; przenikanie się płaszczyzny ludzkiej i boskiej; opowiada o pewnym ważnym wydarzeniu historycznym; podniosły, patetyczny styl; epitety stałe; retardacja; porównania homeryckie; drobiazgowe opisy; dużo realistycznych niuansów; powolne tempo narracji.
tragedia antyczna - zasada trzech jedności (czasu, miejsca i akcji); decorum - brak drastycznych i erotycznych scen, zgodność treści z formą; maksymalnie trzech aktorów na scenie (brak scen zbiorowych), nimezis - naśladowanie rzeczywistości; obecność chóru.

BUDOWA TRAGEDII ANTYCZNEJ:
1. prologos - pierwszy dialog między bohaterami
2. parados - pierwsza (wejściowa) pieśń chóru
3. epeisodiony - występ aktorów - dialogi
4. stasimony - występ, śpiew chóru
(stasimony przeplatają się z epeisodiami - to tworzy akcję)
5. exodos - ostatnia pieśń chóru - wyjściowa, w której jest refleksja dotycząca treści wydarzeń
6. *kommos - monolog bohatera który lamentuje, wyraża swoje przeżycia
7. epilog - zakończenie