Analiza i interpretacja wiersza W. Szymborskiej pt. "Kobiety Rubensa".

Temat wiersza Wisławy Szymborskiej pt. „Kobiety Rubensa” jest bardzo ściśle związany z dzieł znanego malarza flamandzkiego - Rubensa, który w doskonały sposób wyrażał ideę baroku. Myślą przewodnią utworu jest ukazanie postaci kobiety żyjącej w XVII wieku, czyli w okresie baroku. Jest to wiersz biały ,czyli nie posiadający rymów. Jest podzielony na zwrotki(strofy),jest ich siedem, czyli ma budowę stroficzną.
Podmiotem lirycznym jest osoba przyglądająca się tym kobietom, oglądająca najdrobniejsze szczegóły ich ciała. Ta człowiek znakomicie zna się na tym o czym mówi. Na końcu nawet stwierdza, że nie tylko kobiety są wypukłe, lecz również niebo, aniołowie i Bóg.
Bohaterami lirycznymi są kobiety. Są to dwie różne grupy przedstawicielek płci pięknej, dwóch odrębnych spojrzeń, piękności widzianej w dużych kształtach i widzianej w szczupłych kształtach
Dzieło Wisławy Szymborskiej można podzielić na trzy części: Pierwsza część pokazuje jak wyglądały siedemnastowieczne kobiety, czyli „córy baroku” , druga część natomiast mówi o kobietach szczupłych, uważanych w dzisiejszych czasach, za zgrabniejsze i piękniejsze od ”pań baroku” . Te chude niewiasty zostały przez autorkę nazwane „wygnankami stylu” ponieważ okres baroku niejako odrzucał „płeć piękną” o mizernych ciałach.
Część wiersza ma charakter karykaturalny i polega na wyolbrzymieniu (wprowadzenie hiperbolizacji, czyli nagromadzenie dużej ilości środków stylistycznych, które powoduje przesadne wyrażenie czegoś) cech kobiet barokowych, co je w pewnym stopniu ośmiesza i parodiuje (przecież kobieta nie może być „tłustym daniem miłosnym”!). Z drugiej strony jest to rodzaj pewnego współczucia dla chudych pań, za to, że je odrzucono. Co one mogły zrobić jeżeli w owych czasach cechą ciała kobiety którą bardzo interesowali się mężczyźni była krągłość, otyłość i wielkość.
Czasownikami określającymi fizjologię bohaterek utworu są m.in. "gnieżdżą się”, „penetrują”, „śpią z otwartymi do piania ustami” - tu także są animalizacje (porównywanie do zwierząt) , „sączą się", „tyje”,. Te związki maja za zadanie podkreślić tężyznę i ogólny obraz kobiety w tamtych czasach. Czasowniki także dynamizują tekst ,jednocześnie podkreślając zmysłowość seksualności
i biologiczności kobiet w baroku. Można zauważyć przymiotniki mające na celu zaakcentowanie obłych linii talii ”waligórzanek”. Takimi wyrażeniami są np. „rozdynione”, „nadmierne”, „podwojone szaty” i „potrojone tłuste dania”.
Utwór bogaty jest w metafory łączące się czasami z onomatopejami i z porównaniami („żeńska fauna, jak łoskot beczek nagie”)Oraz, takie metafory ,które jak inne środki stylistyczne, podkreślają kształty kobiet np. „rżą trąby na fizyczny alarm”, „cwałują niebem prosięta obłoków”.
Dużą role pełnią epitety, ponieważ one dokładniej opisują nam wygląd otyłych pań Rubensa. Widać wyraźną różnice między pierwszą a drugą częścią wiersza w używaniu przez autorkę tych środków stylistycznych, które w większości występują w czasie opisywania „cór baroku”, co podkreśla wybrany przez Rubensa kanon piękności kobiety grubej. Początkowa część znacznie bardziej nacechowana jest uczuciami, które poprzez wspaniałe wplecenie przez autorkę także ukazują wybór artysty.
Szósta zwrotka przenosi czytelnika z baroku do: wieku trzynastego (okres Średniowiecza) który dla „chudych sióstr” był by złotym wiekiem (wiekiem, w którym coś znaczyły), do wieku dwudziestego (okres Współczesności), „który dałby im srebrny ekran”. Lecz jak pisze autorka „siedemnasty nic dla płaskich nie ma” mówiąc prościej w tym wieku były one niepotrzebne.
Ogólnym problemem wiersza są gusta, kryteria oceny (w tym przypadku kobiet otyłych) wciąż zmieniającej i rozwijającej się cywilizacji, a przez co też kultury. Wiersz uzmysławia nam w jakim stopniu jesteśmy uzależnieni od trędów które teraz są jak najbardziej na miejscu, a za jakiś czas mogą zostać odsunięte na „drugi plan”.
Wisława Szymborska we wspaniały sposób ukazała ideę baroku pochodzącego z dzieł Rubensa, poprzez posługiwanie się stylem barokowym. Właśnie słynny flamandzki malarz pokazywał w swoich obrazach radość z życia, rozmiłowanie w przepychu i bogactwie jak również dużą dawkę zmysłowości.