Poświęcenie życia za obcych

Szczytem świętości wydaje się poświęcenie życia za obcych ludzi. Tak postępuje nauczycielka z wiersza Wisławy Szymborskiej Minuta ciszy po Ludwice Wawrzyńskiej, rzucająca się w ogień, by ratować „dwoje cudzych dzieci” (postać autentyczna).
Podobnie poświęca swe życie Janusz Korczak, opisany m.in. w Pianiście Władysława Szpilmana czy filmie Korczak Andrzeja Wajdy. Ów dobry doktor, „żydowski święty”, choć ma możliwość ucieczki, nie chce zostawić swych podopiecznych sierot samych, więc idzie z nimi na śmierć do komory gazowej... By zniweczyć grozę wyprawy do obozu koncentracyjnego, każe dzieciom ubrać się jak na wycieczkę...
W eseju Jana Józefa Szczepańskiego Święty ukazany zostaje ojciec Maksymilian Kolbe, dobrowolnie poświęcający swe życie za współwięźnia, który nie chciał iść na śmierć, bo marzył o powrocie do rodziny i dzieci. Hitlerowcy, o dziwo, uwzględnili prośbę świętego zakonnika – zależało im jedynie, by liczba przeznaczonych na śmierć więźniów zgadzała się...