Charakterystyka Marmieładowa

Siemion Zachorycz Marmieładow jest osobą słabą psychicznie, co objawia się w jego uzależnieniu do alkoholu. Z zawodu jest byłym urzędnikiem, radcą tytularnym. Zaczyna pić, gdy po raz pierwszy traci posadę, w pierwszym roku małżeństwa z ubogą Katarzyną Iwanowną. Jakiś czas później znajduje pracę w Petersburgu, z której zostaje ponownie zwolniony, tym razem jedynie z powodu uzależnienia. Wtedy Marmieładow całkowicie traci szacunek do siebie, przechodzi załamanie. Staje się więźniem własnego poczucia winy, pozwala żonie siebie bić i poniżać, twierdząc że na to zasługuje. Sam wymierza sobie karę upijając się na umór. Zwierza się Raskolnikowi, że nie widzi przyjemności w alkoholu, pije by dotkliwiej cierpieć. Mężczyzna chciałby coś zmienić w swoim życiu, mimo to nie walczy z nałogiem. Pod wpływem alkoholu traci poczucie odpowiedzialności za własne czyny. Usprawiedliwia się tym, że żyje w nędzy i jest poniewierany przez otaczających go ludzi. Obwinia siebie za zejście córki na złą drogę, a mimo to wciąż wyłudza od niej pieniądze na alkohol. Twierdzi, że za swoje postępowanie nikt nie powinien go żałować ani mu współczuć. Jedyne, w co wierzy, to miłosierdzie Boskie. Jego żywot kończy się tak jak żywot wielu pijaków – mężczyzna wpada pod powóz konny. Na łożu śmierci błaga swą rodzinę jedynie o przebaczenie, do Soni kieruje ostatni krzyk: „Soniu! Córko! Daruj!...”