System władzy w starożytnym Rzymie.

Pierwszym ustrojem, który panował w starożytnym Rzymie była monarchia elekcyjna. Obowiązywała ona w latach 153-509 roku p.n.e. Według legend Rzymem rządziło siedmiu królów. Założyciel, czyli Romulus panował w latach 753-715 p.n.e., Numa Pompilusz w latach 715-672 p.n.e., Tullus Hosiliusz w latach 672-640 p.n.e., Ankus Marcjusz w latach 640-616 p.n.e., Tarkwiniusz Stary w latach 616-578 p.n.e., Serwiusz Tuliusz w latach 578-534 p.n.e., Tarkwiniusz Pyszny w latach 534-509 p.n.e. Trzej ostatni królowie są pochodzenia etruskiego.
Na czele państwa stał król, wybierany na zgromadzeniu wszystkich kurii. Posiadał on władze najwyższą, która Rzymianie określali terminem imperium. Był najwyższym sędzią i wodzem armii. Posiadał również kompetencje religijne. Na królu spoczywał obowiązek dbania o sprawy kultowe.
Przy królu funkcjonował organ doradczy- senat, czyli rada starszych. W momencie śmierci władcy senatorowie wyłaniali ze swojego grona króla tymczasowego. Sprawował on władzę do momentu wyboru nowego monarchy. Okres ten, trwający pięć dni, nazywano bezkrólewiem. Senat doradzał królowi w sprawach polityki zagranicznej.
W 509 roku p.n.e. doszło do buntu arystokracji i wygnania ostatniego króla Tarkwiniusza Pysznego. W Rzymie ustanowiono nową formę rządów- republikę arystokratyczną. Ostatnimi królami rzymskimi byli Etruskowie i może właśnie dlatego Rzymianie tak niechętnie wspominali monarchię.
Republika jest to ustrój polityczny oparty na szerszym zapleczu społecznym. Urzędnicy są wybierani przez lud. Ich władza była ograniczona czasowo. Stwarzało to większej grupie obywateli szansę na jej sprawowanie. Republika oznaczał też sprawowanie kontroli nad osobami posiadającymi władzę i ich odpowiedzialność przed ciałami ustawodawczymi.
Władza została oddana w ręce dwóch urzędników- konsulów. Wybierano ich na zgromadzeniach ludowych na okres jednego roku. Posiadali oni kompetencje religijne. Byli dowódcami armii, czyli posiadali również kompetencje wojskowe. W czasie pokoju sprawowali także władze wykonawczą.
Organem doradczym był senat, liczył on 300 senatorów. Prowadził politykę zagraniczna, czyli decydował o wojnie i pokoju. Senat mógł ogłosić tryumf, czyli uroczysty pochód przez miasto. Było to okazałe widowisko mające na celu uczczenie zwycięskiego wodza i jego żołnierzy.
W czasie wojny władze przejmował dyktator. Według prawa na 6 miesięcy, ale zawsze sprawowali oni władze dłużej niż pozwalało na to prawo.
W republice na straży prawa stali pretorzy. Dbali o porządek prawny.
Rolą dwóch cenzorów (wybieranych na 5 lat) było tworzenie spisów obywateli i senatorów, aby przydzielić ich do odpowiedniej klasy majątkowej.
Edylowie odpowiadali za porządek w mieście i zaopatrywanie go w żywność.
Kwestorzy zajmowali się za to polityką finansową.
W 494 roku p.n.e. powstaje Trybun Ludowy. Miał on chronić interesy plebsu. Mieli oni prawo wniesienia sprzeciwu, czyli weta wobec wszystkich urzędników państwowych, a nawet wobec uchwał senatu.