Daniel Naborowski

Daniel Naborowski urodził się w 1570 roku najprawdopodobniej w Krakowie. Pochodził z niezamożnej rodziny szlacheckiej wyznania kalwińskiego. Najprawdopodobniej w miejscu swojego urodzenia pobierał pierwsze nauki.Między styczniem 1590 roku a majem 1591 studiował w Wittenberdze. 4 maja 1593 Naborowski wpisał do sztambucha Daniela Cramera łaciński wiersz dedykacyjny, jest to pierwszy znany utwór autora „Krótkości żywota”. Następnie przebywał w Bazylei, gdzie ukończył w 1595 medycynę. Tam również ogłosił dwie rozprawy: „De temperamentis” (o temperamentach)w 1593 oraz „De venenis” (o truciznach) w 1594. W 1595 roku podjął studia prawnicze w Orleanie, które przyszło mu kontynuować od 1596 w Strasburgu. Wcześniej jednak poeta odiwedził Genewę.W czasie studiów prawniczych powstały jego okolicznościowe ody łacińskie. W czasie pobytu w Strasburgu został nauczycielem języków obcych księcia Janusza Radziwiłła.W 1602 przebywając w Padwie jako ochmistrz dworu Rafała Leszczyńskiego, pobierał wraz ze swym protektorem naukę w u Galileusz. Jeszcze tego roku powrócił do kraju, gdzie podjął służbę na dworze Janusza Radziwiłła, był tam jako lekarzem, nadwornym poetą oraz sekretarzem. W 1608, po rokoszu Zebrzydowskim, wraz z księciem wyjechał z kraju. Do 1610 odwiedził Niemcy, Szwajcarię, Anglię, Francję i Włochy.W następnych latach, dzięki znajomości wielu języków, pracował jako poseł Janusza Radziwiłła, w związku z tym dużo podróżował po Europie w misjach dyplomatycznych. W roku 1620 ożenił się z wdowa po oficjaliście dworski, Piekarskich. Ta decyzja przysporzyła mu później wielu kłopotów rodzinnych i majątkowych.W listopadzie 1620 roku zmarł Janusz Radziwiłł. Naborowski podjął służbę na dworze Krzysztofa Radziwiłła – brata przyrodniego poprzedniego pracodawcy. Naborowski był kalwinem, prowadził czynne życie religijne, ale udało mu się pozostać w dobrych stosunkach z katolikami. Bywał między innymi na dworze biskupa wileńskiego Eustachego Wołłowicza. Bardzo możliwe, że właśnie tam spotkał sławnego poetę, zwanego „Horacym chrześcijańskim”, Macieja Kazimierza Sarbiewskiego. W roku 1637 został sędzią grodzkim w Wilnie. Poeta zamieszkał w tym mieście wraz rodziną, tam też dokonał żywota w roku 1640.