Józef Baka (1707-1780) – przez długie lata uważany za grafomana; jezuita, poeta piszący głównie o śmierci. Używał poetyki późnego baroku, choć chronologicznie pisał już w czasach saskich.
Jan III Sobieski (1629-1696) – listy króla do królowej Marysieńki to najsłynniejszy przykład epistolografii barkowej. Oprócz wyznań miłosnych król pisze też o zdarzeniach wojennych, co pozwala je traktować jako dokument historyczny.
Wespazjan Kochowski (1633-1700) – poeta, sarmata tęskniący za ziemiańskim życiem i harmonią. Zbiór jego wierszy to Niepróżnujące próżnowanie, a zbiór psalmów jego autorstwa nosi tytuł Psalmodia polska. Uważał, że Polacy są narodem wybranym przez Boga do wyższych celów – do tej tematyki powrócą romantycy.
Jan Andrzej Morsztyn (1621-1693) – twórca poezji dworskiej, marinista. Mówiono, że błahą treść ubiera w wyszukaną formę. Posługiwał się zaskakującymi porównaniami, powtórzeniami, wyliczeniami. Tłumaczył także tragedie francuskie Pierre’a Corneille’a.
Zbigniew Morsztyn (1628-1689) – doświadczony w wojennych potyczkach (m.in. w wojnach kozackich i moskiewskich) pisał o wojnie. Jego tom wierszy to Muza domowa.
Daniel Naborowski (1573-1640) – skończył medycynę i służył na dworach magnackich, ale jest znany z poezji barokowej. Przez długie lata był dyplomatą, ale na starość, znudzony takim życiem, został ziemianinem. W wierszach pisze o przemijaniu, kruchości istnienia, następstwie pokoleń.
Jan Chryzostom Pasek (ok. 1636-ok. 1701) – przedstawiciel szlachty sarmackiej, który opisał swoje życie w Pamiętnikach. Znalazła się tam i wojskowa młodość, i ziemiański wiek średni. Dzięki jego twórczości poznajemy mentalność i charaktery szlachty barokowej.
Wacław Potocki (1621-1696) – po ślubie zmienił wyznanie, bo jego żona była arianką; w ich domu odbywały się spotkania innowierców, przez co miał liczne kłopoty. Jest przedstawicielem, ale też krytykiem kultury sarmackiej. Mocno krytykował magnaterię. Idealizował ziemski wzorzec życia, ale widział jego słabe strony (w przeciwieństwie do większości Sarmatów). Był poetą-publicystą – w swoich tekstach zawarł wiele propozycji reform.
Samuel Twardowski (1600-1661) – jezuita, epik, piewca miłości. Jego najsłynniejszy utwór to Dafuis w drzewo bobkowe przemieniła się..., do którego nawiązał w swoim wierszu Jarosław Marek Rymkiewicz.