Bitwa pod Verdun

Bitwa pod Verdun rozpoczęła się 21 lutego 1916 r. atakiem 5 Armii niemieckiej, poprzedzając go bardzo silnym, ponad 20-godzinnym ostrzałem artyleryjskim. Niemcy dążyli bowiem do zajęcia ufortyfikowanego rejonu Verdun, stanowiącego podstawę całego systemu obronnego Francuzów. Upadek twierdzy otworzyłby Niemcom drogę na Paryż i umożliwił przecięcie francuskich dróg komunikacyjnych, obie strony za wszelką cenę więc nie chciały dopuścić do porażki. Niemcy chcieli, aby bitwa była możliwie długa i zadała Francuzom możliwie wysokie straty ponieważ uznali, że masowe przełamanie frontu nie ma szans powodzenia.

Pierwszy atak Niemców przyniósł znaczne osiągnięcia - 25 lutego zdobyli Fort Douaumont, największą twierdzę w okolicy. Wcześniejsza decyzja dowódców francuskich ułatwiła im tą zdobycz, bowiem nie spodziewali się oni ataku z południa i przerzucili załogę twierdzy na inną część frontu. Pomimo przewagi Niemców (mieli do dyspozycji trzy razy więcej żołnierzy i cztery razy więcej stanowisk artyleryjskich niż Francuzi) atak udało się powstrzymać, jednak kosztem ogromnych ofiar. Generał Petain, dowodzący wojskami francuskimi, przeprowadził mobilizację wszelkich pojazdów. I tak użyto 3,5 tys. ciężarówek i 11 tys. innych pojazdów, w tym paryskich taksówek. Przewiozły one do 6 marca ok. 200 tys. żołnierzy i tysiące ton zaopatrzenia. Dzięki temu bitwa zaczęła się przeciągać - rozpoczęły się, trwające tygodniami i miesiącami, walki o poszczególne umocnione wzgórza i forty, pochłaniające tysiące ofiar. Brakowało zaopatrzenia, przykładowo 8000 żołnierzy niemieckich w Forcie Douaumont otrzymywało pół szklanki wody dziennie. Musieli zlizywać wodę kapiącą z murów.

Mimo to Niemcy zdobywali powoli kolejne forty - atakowany przez 3 miesiące for Vaux padł 7 czerwca, natomiast 23 czerwca Belleville - ostatnie miejsce przed Verdun. Pétain planował już odwrót, jednak sytuację na zachodzie zmienił atak aliancki nad Sommą. Niemcy musieli więc przerzucić część swoich sił, co diametralnie zmieniło sytuację. Od 24 października Francuzi zaczęli szybko odzyskiwać utracony w ciągu dziesięciomiesięcznych walk teren. Bitwa zakończyła się 18 grudnia 1916 r., kiedy to linia frontu cofnęła się na pozycję z lutego.

Bitwa pod Verdun była jedną z najkrwawszych w historii ludzkości. Zakończyła się pozostawieniem gigantycznego cmentarza o powierzchni 210 km2. Szacuje się, że w walkach zginęło ok. 700 tys. ludzi. Tak duża ilość ofiar rodzi pytanie dlaczego tak się stało, czy nie dało się uniknąć tej ogromnej tragedii? Niestety, wojna rządzi się własnymi prawami, nie zwracając uwagi na cierpienia wielu milionów żołnierzy i ich rodzin. Szczególnie krwawa jest wojna pozycyjna, w której liczy się tylko zdobycie następnej linii frontu. Każdego dnia wystrzeliwano 150 - 300 tys. pocisków artyleryjskich, co średnio daje 1 pocisk na 1 m2 ziemi. Nie na darmo więc mówi się, że ziemia ta jest "przesiąknięta żołnierską krwią". Wojna była tylko po to, aby ginęli ludzie - każdego dnia ginęło ich setki lub tysiące i byli zastępowani przez następnych wysyłanych na śmierć. Musieli żyć w nieludzkich wa-runkach, w brudzie, braku wody i jedzenia. Mimo to nie pojawiała się nienawiść między obiema stronami konfliktu - wieczorami żołnierze spotykali się na froncie, żeby porozmawiać, wspólnie żartować i pokazywać zdjęcia swoich rodzin, jednak następnego dnia musie-li do siebie strzelać, aby zabić. Dowodzi to, że wojna jest jedynie wymysłem warstw rządzących, posługujących się zwykłymi ludźmi dla osiągnięcia korzyści.

Wieś znajdująca się nieopodal pola bitwy została doszczętnie zniszczona - 16 razy była podbijana i nie uratował się ani jeden budynek. Bitwa ta była więc bezsensowną rzeźnia i dewastacją. W 1986 r., w siedemdziesiątą rocznicę bitwy pod Verdun, doszło do aktu pojednania między Niemcami a Francuzami. Ufundowano Pomnik Narodów, upamiętniający to tragiczne wydarzenie. Mam nadzieję, że pomoże to ludziom pamiętać, jak straszna i bezsensowna jest wojna i nie pozwoli na powtórzenie tak potwornego w skutkach błędu, jakim była bitwa pod Verdun.