Generałowie "Cudu nad Wisłą" Radzymin

Generał Józef Haller

Urodził się 13 sierpnia 1873 roku w Jurczycach koło Krakowa. W kwietniu 1919 roku wkracza ze swoją Błękitną Armią do Polski. Jako dowódca Frontu Pomorskiego przejął od Niemców Pomorze w styczniu i lutym 1920 r., a 10 lutego 1920 r. dokonał w Pucku uroczystych zaślubin Polski z morzem. W 1920 r. Haller otrzymał funkcję Generalnego Inspektora Armii Ochotniczej, przy organizowaniu której położył duże zasługi. W czasie bitwy warszawskiej dowodził wojskami broniącymi przedpola stolicy. Wchodził też w skład Rady Obrony Państwa (lipiec-sierpień 1920 r.), a następnie dowodził Frontem Północno-Wschodnim. Na tym stanowisku zastał go koniec wojny. Po wojnie pozostał na emigracji w Londynie. Tu umarł 4 czerwca 1960 r. W 1993 r. jego prochy sprowadzono do Polski i złożono w kościele garnizonowym pw. św. Agnieszki w Krakowie.

Generał Lucjan Żeligowski

Urodził się 17 października 1865 roku w Oszmianie Wileńskiej. Od 1885 roku był oficerem zawodowym w armii carskiej, gdzie dowodził pułkiem piechoty. Uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej. Od 1912 roku związany był z nurtem niepodległościowym w Związku Walki Czynnej. Był organizatorem i dowódcą 4. Dywizji Strzelców na Kubaniu. Później Naczelnym Dowódcą Oddziałów Polskich na Wschodzie. Od połowy września 1919 roku od marca 1920 roku był dowódcą Grupy Operacyjnej we Froncie Litewsko-Białoruskim. 14 sierpnia 1920 roku został mianowany dowódcą Grupy Operacyjnej (10. i 11. Dywizje Piechoty oraz 1. Dywizja Litewsko Białoruska) i otrzymał zadanie odzyskania Radzymina i zamknięcia wyłomu w II linii polskiej obrony w rejonie Wólki Radzymińskiej. W dniach 15-16 sierpnia zadanie to wykonał i zażegnał niebezpieczeństwo grożące Warszawie. W następnych tygodniach jego 10. Dywizja walczyła z sowiecką kawalerią pod Zamościem oraz prowadziła działania na Polesiu. 9 października 1920 roku oddziały polskie pod dowództwem Żeligowskiego zajęły Wilno. Generał Żeligowski swoją odwagą i sposobem traktowania podwładnych zdobył wielką popularność wśród żołnierzy. Za wojnę polsko-rosyjską odznaczony został Orderami Virtuti Militari II i V klasy oraz czterokrotnie Krzyżem Walecznych. Zmarł 9 lipca 1947 roku w Londynie.

Generał Jan Rządkowski

Urodził się 14 lipca 1860 roku w Belsku w powiecie grójeckim. Służył w armii carskiej, w której awansował do stopnia pułkownika piechoty. Podczas I wojny światowej był kolejno: dowódcą Legionu Puławskiego, zastępcą dowódcy Dywizji Strzelców Polskich, zastępcą 2. Dywizji Strzelców w korpusie Dowbora-Muśnickiego. W trakcie bitwy pod Radzyminem 1. Dywizja Litewsko-Białoruska oraz jej dowódca wykazali się szczególną wytrwałością i poświęceniem. 14 sierpnia w czasie odwrotu wojsk polskich z Radzymina zawrócił swoje oddziały i na krótko powstrzymał nieprzyjaciela pod Słupnem. Umożliwiło to wycofanie się na II (drugą) linię obrony. W drugiej połowie sierpnia 1920 roku, po zwycięsko zakończonej bitwie Warszawskiej, dywizja generała Rządkowskiego została przetransportowana do Czeremchy. Gen. Rządkowski został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy czterokrotnie Krzyżem Walecznych. Zmarł 17 lutego 1934 roku w Suchodrzewie.

Major Stanisław Bobiatyński

Urodził się 28 lipca 1887 roku w Wilnie. We wrześniu 1918 roku zorganizował w Wilnie, Związek Wojskowych Polaków, a 10 listopada został wyznaczony przez generała Wejtkę inspektorem Samoobrony Wileńskiej. W czasie walk z bolszewikami o Wilno w styczniu 1919 roku objął komendę miasta. Po wycofaniu się Samoobrony Z Wilna dotarł z żołnierzami od Ostrowi Mazowieckiej i został wcielony do Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Początkowo objął dowództwo I batalionu Wileńskiego Pułku Strzelców, a następnie całego pułku, w którym dowodził do końca 1922 roku. Ranny podczas bitwy pod Radzyminem, ciągle kierował walką swojego pułku. Odznaczony był Krzyżem Virtuti Militari V klasy, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasług oraz wieloma innymi odznaczeniami polskimi i zagranicznymi. 1928 roku w lutym jego stan zdrowia się pogorszył i odszedł w stan spoczynku.

Pułkownik Bolesław Jadźwiński

Urodził się 30 listopada 1882 roku w powiecie grodzieńskim. W styczniu 1920 roku został mianowany szefem Wojskowego Instytutu Geograficznego. Wobec zagrożenia Warszawy objął on dowództwo 11. Dywizji Piechoty, która broniła stolicy na odcinku „Radzymin”. Wobec przewidywalnych walk pozycyjnych na przedmościu, brano pod uwagę jego wykształcenie wojskowe. 15 sierpnia 1928 został mianowany generałem brygady. We wrześniu 1928 roku przeniesiony został w stan spoczynku. Czterokrotnie był odznaczony Krzyżem Walecznych, Orderem Odrodzenia Polski IV klasy oraz orderami zagranicznymi. Zmarł po 1934 roku.