Bitwa Warszawska - Bój o Radzymin

Bitwa Warszawska rozegrała się w dniach 13-25 sierpnia 1920 roku. Była to jedna z najwybitniejszych bitew w historii polski oraz całego świata. Mimo, ze ta batalia była nazywana Bitwa Warszawska to jednak bardziej trafnym określeniem było by stwierdzenie, bitwa na polach Warszawy, gdyż w czasie tej bitwy na stolice Polski nie spadł ani jeden pocisk. Dwunastego sierpnia doszło do rozlokowania armii bolszewickich i polskich na obszarze 450 kilometrów. Polska armia w sile 130 tys., którą dowodził marszałek Józef Piulsudzki utworzyła trzy linę okopów orz ponad 10 posterunków, z których najważniejszy okazał sie w miasteczku pod Warszawa w Radzyminie. Zaś o drugie stronie armia bolszewicka licząca ponad 150 tys. ludzi pod dowództwem Michaila Tuchaczewskiego, nie budowała okopów uważając, ze zwycięstwo jest kwestią czasu a Polacy nawet nie myślą o kontruderzeniu.

Boj o Radzymin
Jako oficjalną datę rozpoczęcia Bitwy Warszawskiej przyjmuje się 13 sierpnia, chociaż pierwsze strzały padły 12 o godzinę 17:00. Rankiem 13 sierpnia 3 dywizje dowodzone przez gen. Smolina uderzyły na północ od Radzymina. Po krotkotrwajej przewadze bolszewikow okolo poludnia, sily polskie zaczęły odnosić przewage - radziecki odziały cofnęły się. Był to dopiero wstęp do głównego ataku, który poprowadził gen. Stiepanow wraz z jego 81 brygada strzelców, której zadaniem było wpierw opanować Jablonne by później opanować Radzymin. O godz. 17:00 doszło do silnego ostrzału pozycji pierwszego batalionu, którego dowódca kapitan Ignacy Dorocinski byl w sztabie głównym i nie miał praktycznie żadnego wpływu na przebieg walki. Przez następne dwa dni Radzymin przechodził z rak do rak, aż wreszcie 20 sierpnia Polacy silami dwóch brygad odbili go i do końca bitwy za cenę dużych strat bronili.