Każda epoka ma własne cele - Romantyzm.

Twórczość epoka romantyzm nawiązuje do wielu wątków myślowych oświecenia, choć nadaje im odmienny charakter. Romantycy odrzucili materialistyczną wizję świata, intelektualizm i racjonalizm. Apelowali do serca i zapału, nawiązywali do tradycji ludowej. Inny był też stosunek do historii. Odrzucili przekonania o harmonijnym i pomyślnym rozwoju świata. Głosili, że szczęście społeczeństw jest osiągalne przez cierpienie i poświęcenie. Romantycy wyznawali metafizyczną koncepcję procesów dziejowych, podkreślali rolę pierwiastków duchowych, dzięki którym można odkryć niedostępne rozumowi prawdy. Metafizyka romantyków, prowadząca często do mistycyzmu i spirytualizmu, znajdowała oparcie w filozofii.

W procesie poznawania świata posługiwali się wyobraźnią, przeczuciem, odrzucając naukowe metody poznawcze. Uważali że świat ma w rzeczywistości naturę duchową a

Romantyzm zanegował oświeceniową wiarę w harmonijny układ stosunków między jednostką a społeczeństwem, wyrażał przekonanie o nieuchronności konfliktu. Prowadziło to do romantycznego buntu przeciw światu i powszechnie uznawanym wartościom. Najważniejsza była pojedyncza istota ludzka, czująca i myśląca, podejmująca samotną walkę w imię dobra społeczności. Kult indywidualizmu wyznaczył szczególne miejsce romantycznemu poecie. Za naczelne cechy procesu twórczego uznano geniusz i natchnienie. Czyniły one twórcę jednostką wybitną, zdolną do wyrażania prawdy o danym społeczeństwie.

Romantycy wprowadzili nowe gatunki literackie lub przekształcili już istniejące. Odwrócili się od literatury Południa (literatura rzymska) i sięgnęli po wzory z Północy. Nawiązali do narodowych tradycji średniowiecznych, do twórczości ludowej, elementów orientalnych i biblijnych, a także do dzieł ich duchowego mistrza, Shakespeare'a. Romantycy wprowadzili nowe rozumienie sztuki. Piękno ma charakter subiektywny i jest reakcją odbiorcy na dzieło sztuki, a nie właściwością przedmiotu lub osoby. Sztuka to zapis emocji i wrażeń. Najważniejszym uczuciem dla romantyków była miłość, przeważnie nieszczęśliwa i tragiczna, zawsze jednak wszechogarniająca, wszechpotężna i wszechobecna. Często bohater był zmuszony do dokonania tragicznego wyboru między miłością do kobiety a miłością do ojczyzny, często też miłość była przyczyną gwałtownych nienawiści, siłą sprawczą popełnianej zbrodni.

Każda epoka ma swoje własne cele, omawiając hasła i postulaty romantyzmu polskiego należy zaznaczyć, że ogromną rolę odegrał tu pierwiastek patriotyczny, propagowanie walki narodowo - wyzwoleńczej, i właśnie wielką wagę przywiązywano do roli jednostki w dziejach narodu, która według mniemań romantyków nawet sama mogła podjąć dzieło walki o wolność.