Nie pamiętasz hasła?Hasło? Kliknij tutaj
„Język kłamie głosowi, a głos myślom kłamie”, powiada Konrad w Wielkiej Improwizacji. Jego poetycka kreacja jest ograniczona. Słowo nie zdoła wyrazić całej głębi umysłu, wewnętrznych przeżyć i uczuć. Słowo nie przemówi do ludzi, bo nie zdoła...
Spór człowieka z Bogiem jest częstym motywem w literaturze wielu epok. Najłatwiej jednak daje się go zauważyć w epoce romantyzmu i Młodej Polski. Każdy poeta, piszący o Bogu, spierający się z Nim buntujący się przeciwko Niemu, porusza inny...
Bohater Mickiewiczowski, Konrad pod wpływem porażenia perspektywą upadku swego państwa, śpiewa buntowniczą pieśń zemsty. Pieśń ta jest określona jest mianem pogańskiej i szatańskiej przez jego współwięźniów z bazyliańskiej celi. Pieśń, owa...
Okres romantyzmu to w literaturze czas „burzy i naporu”. To wtedy tworzą tacy pisarze i poeci, jak: Byron, Goethe, Schiller, Hugo, Puszkin, a w Polsce Mickiewicz, Słowacki i Krasiński. Bohater romantyczny kreowany jest przez twórców na...
Wielka Improwizacja Konrada - jako wyraz prometeizmu Edytuj Usuń Konrad w II cz. jest niemym widmem, które pojawia się i nie chce odejść, nieszczęśliwe zakochany popełnia samobójstwo IV - jako
Wielka Improwizacja to monolog Konrada który zwraca się do Boga aby ten ofiarował mu władzę na ludzkimi duszami. Poeta od początku wywyższa się ponad innych ludzi, artystów czy poetów. To on jest
Wielka Improwizacja - monolog Konrada. 1. Rozważania Konrada na temat samotności. 2. Porównanie pieśni do gwiazdy. 3. Określenie odbiorców pieśni (nie ludzie, lecz Bóg i natura). 4. Nazywanie
1. Monolog Konrada skierowany do Boga. 2. Konrad jest poetą,uważa się za geniusza. 3. Chce by Bóg dał mu "rząd dusz", chce zawładnąć duszami Polaków, być weszczem - przywódcą duchowym narodu. 4
Scena rozpoczyna się słowami Konrada: "Samotność- cóż po ludziach, czym śpiewak dla ludzi?" Konrad jest samotnym poetą, nierozumianym przez ludzkość. Czuje w sobie wielką siłę, jednak wie, że