Wielka Improwizacja

Scena rozpoczyna się słowami Konrada: "Samotność- cóż po ludziach, czym śpiewak dla ludzi?"

Konrad jest samotnym poetą, nierozumianym przez ludzkość. Czuje w sobie wielką siłę, jednak wie, że nikt nie jest w stanie pojąć jego twórczych mocy. Talent poetycki zrównuje go niemal z Bogiem- dzięki swej wielkości jest w stanie "poruszać gwiazdy i planety", słyszy "niewolnicze jęki ludzkości". Jego poetycka dusza jest potężna i nieśmiertelna. Mówi on: "Ja czuję nieśmiertelność, nieśmiertelność tworzę, cóż Ty większego mogłeś zrobić Boże?". Kreacyjna moc, stawia go w jednym rzędzie z potęgą Boga. Konrad czuje swą niezwykłą siłę. Wierzy, że oto nadszedł wyjątkowy dzień, kiedy to ogrom jego uczuć, zmieni świat i zbawi ludzkość. Rozpoczyna on polemikę z samym Bogiem. Chce wpłynąć na jego myśli i uczucia. Słowa "Ja kocham cały naród", oddają w pełni władczą moc Konrada. Chce on uszczęśliwić całą ludzkość. Uwolnić ją od cierpień, jednak wie, że nie posiada takiej władzy nad ludzkimi duszami, jaką szczyci się Bóg. Żąda więc od Boga" "daj mi rząd dusz!". Bóg jednak nie odpowiada na gorące wezwania Konrada. Wówczas poeta rzuca przeciwko Bogu pierwsze przekleństwo: "Kłamca, kto Ciebie nazwał miłością. Ty jesteś tylko mądrością". Wyzywa Boga na słowny pojedynek i żąda, aby Bóg odpowiedział na jego wezwania. W szale wypowiada słowa: "Nazywam się MIlijon, bo za miliony kocham i cierpię katusze". Konrad, tak jak Prometeusz, bierze na siebie odpowiedzialność za losy świata. Cierpi za wszystkich. Kiedy Bóg nadal milczy, Konrad wypowiada drugie przekleństwo: "Miłość jest tylko pomyłką Boga". Oskarża on Boga o nieczułość i brak miłości do ludzi. Brak odpowiedzi ze strony Stwórcy doprowadza Konrada do ostateczności. Padają słowa: "Krzyczę, żeś Ty nie ojcem świata, ale.../głos diabła/ Carem". Konrad omdlewa. Nade jego duszą krążą złe i dobre duchy. Wówczas do celi wchodzi ks. Piotr, który modli się za duszę buntownika.